Улфатлар дўстиникига йиғилишиб, гаплашиб ўтиришган экан. Дастурхонда ҳамма нарса бор, фақат ароқ етишмаётган эмиш. Ўтирганлардан бири ёнидаги ўртоғини туртиб сўрабди:
— Бугун ичамизми ўзи?!
— Бироз сабр қил, - дебди дўсти.
Қарашса, уй эгаси қўлида иккита шиша олиб келаётган эмиш.
— Ана, айтдим-ку сенга олиб келади деб! – дебди дўсти.
Сабри чидамаётган улфати бўш қадаҳни кўтариб:
— Мен унгача тост айтиб туравераман! – дермиш.