Бошқалар ҳақида латифалар

Ярим кечаси телефон жиринглади.
— Ҳа, ухлаяпсанми?
— Ҳа
— Ухлаётган бўлсанг, ухла-да, нега телефонни кўтарасан?!
— Салом!
— Привет.
— Аҳволингиз қандай?
— Спасибо. Хорошо. Как ваши дела?
— Яхши. Сиз ўзбекмисиз?
— Да.
— Унда нега ўзбекча гапирмайсиз?
— Я по-узбекски понимаю, но не умею говорить...
— Мени итимга ўхшаркансизда...
— В смысле?
— Менинг итим ҳам тушунади, бироқ, гапира олмайди.
Бозорга нон олгани тушувдим, нон сотаётган қизларнинг гапларидан ҳайратга тушиб қолдим. — Ока, келинг, маники юмшоқ, вой, келин, маники сутлик, маники думалоқ, келинг маники катта... кейин яна бири, — ишонмасангиз ушлаб кўринг дейди.
Самолёт учиб кетяпти. Учувчи кабинаси очилиб, стюардесса кириб келди.
— Командир бир киши эшикни очинглар тушиб қоламан деб жанжал қиляпти, нима қилайлик, — деса.
Командир сўрапти:
— Қанақа одам экан ўзи?
Стюардесса:
— Билмайман, ҳамма жойи гипс, хасса кўтариб олган.
Командир хотиржамлик билан:
— Ҳа у одамми, майли эшикни очинглар у ҳар доим шу ердан тушиб қоларди.
Бир бор экан, икки йўқ экан. Уч бор экан, тўрт йўқ экан. Беш бор экан, олтиям бор экан.
Парашютчи осмондан ерга пастлаб бораётса, олдидан қуш учиб ўтаётиб:
— Раққос йигитга саломлар! – деса, парашютчи:
— Қанақа раққос? Мен парашютчиман! – дебди.
Қуш бўлса унга:
— Шу кетишда тўппа-тўғри кактусларни устига қўнишингни биласанми?! Ўшанда кўрамиз... - дермиш.
Телефонимдаги будильник соатини эрталабки 6:00га тўғрилаб қўйдим.
Лекин ўзим 5:55 да уйғониб, будилникни ўчираман. Чунки унга “Уммон”ни ашуласини қўйганман...
— Қачон буюк келажак келади?
— Қанақасига келсин?! Ахир у келажак-ку!
Титаник чўкиб бормоқда.
Биринчи класс йўловчилари қутқариш қайиқларига чиқиб олган бўлсалар-да, иккинчи ва учинчи класс йўловчилари кема капитанининг айсберглар кема учун фойдали ҳақидаги ёлғон чўпчакларини эшитмоқдалар.
Тасаввур қилинг, сиз тасаввур қилишни умуман билмайсиз. Нима бўлишини тасаввур қилиб кўрдингиз-а!?