Ҳарбийлар ҳақида латифалар

Генерал тимсоҳ этик кийишни истаб қолибди. Қўмондон илтимоси, унинг буйруғидан ҳам қатъий эканлигини билган штаб бошлиғи махсус роталардан бирини Нил дарёсининг соҳилига десант сифатида ташлашни буюрибди.
Кун, ҳафта, ой ўтибди-ки, ротадан хабар йўқ.
Ниҳоят, генералнинг ўзи дарёнинг десант ташланган жойидан қалқиб чиқибди. Қараса соҳил тимсоҳ ўлигига тўлиб-тошган. Шу фурсатда сув юзасида навбатдаги тимсоҳнинг боши кўринибди. Десантчилардан бири қўлидаги дубулғаси билан тимсоҳнинг бошига қаттиқ зарб бериб, танасини қирғоққа олиб чиқибди.
— Ўртоқ капитан! - қичқирибди гуруҳ командири, - Буниси ҳам этиксиз!
— Ҳой, нодонлар, неча маротаба айтиш керак сизларга, секинроқ уринглар, деб!? Бунақа зарбадан оёғидаги этиги учиб чиқиб кетяпти-ку!
Сержант янги келган аскарларга:
— Бугун энг ялқов аскарга жуда осон топшириқ бор.
Ҳамма аскарлар "Мен" деб қўл кўтарибди. Орасида фақат битта аскар жим турганмуш.
— Сен нега индамаяпсан?, - дебди сержант.
— Қўлимни кўтаришга эриндим, - дермиш бояги аскар.
Ҳарбий хизматга келган аскарлар сафда туриб, йўқламадан ўтмоқдалар:
— Абдуллаев
— Мен!
— Илҳомов
— Мен!
— З0 итов
— Мен! Зоитовман, ўртоқ старшина, Зоитов!
Ота-она ўғлини армияга кузатяпти.
Она:
— Доим ҳақиқатни ёзгин!
Ота:
— Э, уёқда ҳар битта хатни текширишади.
Она:
— Унда аҳволинг ёмон бўлса, қизил, яхши бўлса, кўк рангли сиёҳда хат ёзгин!
Ўғил жўнаб кетди. Орадан қанчадир вақт ўтиб, кўк сиёҳда ёзилган хат келибди:
"Онажон, отажон, ҳаммаси яхши! Фақат, бу хатимни қизил кўзойнак тақиб ўқинглар..."
Жанг майдонига ошпаз эмаклаб келиб, акопдаги аскарлардан:
— Бугун нима овқат қилай? - деса, бўлинма командири:
— Ош қил! - дебди.
— Неча кило қилай? - сўрабди ошпаз:
— 10 кг неча кишига етади? - дебди яна командир.
— 90-100 кишига етади, - деса,
— Бўлмаса жангдан кейин қиласан, - дермиш.
Ҳарбий қисмни текширгани келган генерал саф кўригини ўтказмоқда:
— Шикоятлар борми? — сўради у.
— Ҳудди шундай, ўртоқ генерал, бор шикоят! — жавоб берибди сержант Иванов, — Командир мени дангасаликда айблаб, нуқул бўкиб қолгудай еб-ичишим, эртадан кечгача ухлашим ва шу боис башарам ёғ босиб, коптокка ўхшаб қолганини айтиб, менга бақиргани-бақирган. Ўзининг башараси эса сизнинг башарангиздан баттар ёғ босганидан хабари йўқ!
Янги уйланган аскар уйига бориш учун командирдан бир кунга рухсат олиб, кечаси хотини билан ухлаб ётса, эшик тақиллаб қолибди.
Шунда эри:
— Қарачи хотин ким экан, - деса.
Хотиниям уйқусираб:
— Ухлийвуринг эрим армияда-ю, - дермиш.
Полковник генералга эришилган муваффақиятлар ҳақида ҳисобот бермоқда:
— ... ҳарбий қисмда айниқса, тартиб-интизом соҳасида улкан ютуқларга эришдик, - деб турса,
Шу пайт қия очиқ эшикдан аскар мўралаб:
— Эй қария, машинангни миниб кетяпман, хўпми?
Полковник ҳайратда қолган генералга ўгирилиб:
— Мана кўрдингизми, ярим йил олдин улар ҳатто сўраб ҳам ўтиришмасди, - дермиш.
Ҳарбий қисмга янги аскарлар келишди. Уларга ошпаз тайинламоқчи бўлиб, қисм командири сўради:
— Қани аскарлар ким армиягача у-бу пиширган бўлса бир қадам олдинга.
Бир аскар катта қадам билан олдинга чиқибди.
— Пиширгансанми?
— Ҳа, пиширганман.
— Хўп яхши нима пиширгансан?
— Асфальт.
Прапоршик кечки йўқлама ўтказмоқда.
— Иванов?!
— Мен!
— Петров?!
— Мен!
— Сидоров?!
— Мен!
— Уч минг ўттиз?!
— ...
— Уч минг ўттиз?!
— Э, неча маротаба айтиш керак, Зозо менинг фамилиям, Зозо!