Yana-yam ma’suliyatsizlik bilan qara, yana-yam...
His qilyapsanmi? Befarqlik iforini isi kelmoqda...
Kremlarini olib tashlab qarasa, tort orasiga Samarqandni tandirida yopilgan nonni qo‘yishgan ekan.
— Qizim, seni yaxshi tarbiyaladik, konservatoriyada o‘qitdik! Nimaga shu taksi haydovchisiga tegmoqchi bo‘lyapsan?
— Chunki ular hurrakni lya minorda otadilarda shunga.
— Sarvar, yana to‘polon qilyapsanmi?
— Hamma to‘polon qilyapti-ku?
— Bugundan boshlab umuman ovozing chiqmasin!, - degan o‘qituvchi ertasiga Sarvarni doskaga chiqarib savol bersa:
— Men umuman gapirmayman-ku ustoz, - dermish o‘quvchi.
— Ayting-chi doktor, ahvoli qalay?
— Juda yomon. Yuragi infarkt bo‘lgan. Qo‘l va oyoqlari singan. Agar gapingiz bo‘lsa, ayting! Men yetkazib qo‘yaman.
— Unda so‘rangchi, haydovchilik guvohnomasi olish uchun imtihondan o‘tibmanmi?
Ayollarni yuzida yarim kilo atir-upa bo‘lsa ham hech kim indamaydi. Lekin erkakning yuzida ozgina lab bo‘yog‘i ko‘rib qolishsa, ... qiyomat bo‘ladi-ya!
— "Yo‘qol! Bu ayollar hojatxonasi!!!".
— Iye, aka hamyon siznikimidi? Uzr, - debdi-da, pullarni qaytarib solib, hamyonni yerga tashlab ketgan ekan.
— O‘g‘lim meni qabristonga oborib qo‘y, - desa
Taksist o‘ziga o‘zi:
— Bu arvohmi yoki odammi?
Yo‘q yo‘lim boshqa tomonga deb ketibdi. Ozgina yurib qarasa, kampir yonida yugurib ketayotganmish. Tezrok haydab ko‘rsa, tengma-teng ketayotganmush. Taksist bu arvoh avariya qilib mendan alamini olmoqchi deb, mashinani to‘xtatib, eshiklarini qulflab, ko‘zini yumib o‘tirsa.
Bir payt o‘zini ozgina rostlagan kampir oynani taqillatib:
— Eshigingni och ko‘ylagimni eshiging qisib qoldi, - dermish.