Bir kuni odam tana a’zolari pensiyaga chiqishni boshlabdi. Ko‘z o‘rnidan turib aytibdi:
— Menga pensiya beringlar. Ko‘rmay qoldim...
Quloq ham qo‘lini ko‘tarib debdi:
— Menga ham nafaqa kerak. Eshitmay qolganimga ancha bo‘ldi...
Uzoqdan kimnidir ovozi kelibdi:
— Menga ham, menga ham pensiya kerak!
Tana a’zolari deyishibdi:
— Qo‘l ko‘tarib gapir! Kimsan o‘zi?! Seni ko‘rmayapmiz!
— Ko‘tarila olganimda pensiyaga chiqmasdim, - debdi ming‘irlab.
Keyin qarashsa, u tana a’zolari - qo‘llar ekan.