— Chol, nimani o‘ylayapsiz?
Chol:
— Sen o‘ylayotgan narsani.
Kampir:
— O‘ling-yey, uyatsiz!
Afandi uni "Odammikan?! It bo‘lsa-chi?!" deb o‘ylabdi-da "Itmisan?" deb baqirgan ekan.
— Yoshingiz nechida?
— 17da.
— Oliy ma’lumotlimisiz?
— Ha. Mana diplom.
— Qanday qilib 17 yoshda oliy ma’lumotli bo‘ldingiz?
— Bu diplomni ko‘chadan topib oldim.
— Sizni ism, familiyangizga diplom yozilgan ekanmi?
— Yo‘q. Pasportimni diplomda yozilgan ism, familiyaga o‘zgartirib olganman.
— Sen nimadan o‘lgansan? - debdi biri.
— Men muzlab qolganman, - debdi.
— Sen-chi? - debdi.
— Xursandchilikdan yuragim yorilib ketgan, - debdi.
— Qanaqa qilib? - debdi.
— Bir kuni komandirovkaga ketdim dedim-da, kechqurun to‘satdan uyga qaytib keldim. Xotinimni tekshiraman deb yugurib uyga kirdim. Hammomga qaradim. Shkaf ichini tekshirdim. Hech kim yo‘qligini ko‘rib xursandchilikdan yuragim yorilib o‘lib ketdim, - debdi.
Shunda sherigi:
— O‘shanda muzlatkichni ochib ko‘rganingda, hozir ikkalamizam tirik yurardik, - degan ekan.
Jahli chiqqan ayol rotveylerdan lab bo‘yog‘idangina farq qiladi.
Birinchisi maxfiy parolni 2 soatda aytib qo‘yibdi. Ikkinchisi 5 soatdan keyin qiynoqqa chidolmay aytib beribdi.
Uchinchisi urushga borgan Afandi ekan. Afandini bir kun qiynashsa ham aytmabdi, ikki kun qiynashsa ham aytmabdi.
Yerto‘laga tashab qo‘yishsa, boshini devorga urib "Esla, esla!" dermish.
— Nega boshingni urasan? - deyishibdi.
Afandi:
— O‘zimam esimdan chiqarib qo‘ygandim-da, - degan ekan.
— Ha, judayam.
— Tentak ekaningni hamma bilarkan-da!