Агар олмани “қарс” этиб тишласангиз, ичида яримта қурт турган бўлса унданам ёмон.
— Сизникида бироз муддат туриб турсин, - дебди.
Вақт ўтиб афанди қайтиб келса, эшаги озиб кетган экан.
Қариндошига:
— Нима бериб боқдингиз буни? – деса, у одам:
— Ҳали овқат бериш ҳам керакмиди?! – дермиш.
— Ресторанда хотиним билан учрашиб қолган кун ҳечам ёдимдан чиқмайди.
— Жуда зўр кеча бўлганмиди?!
— Мен хотиним болалар билан уйда ўтирибди деб ўйлабман-да!
— Бизни учта фарзандимиз бўлади!
— Нега бунчалик аниқ гапиряпсиз? - сўрабди куёв.
— Аниқ биламан. Чунки улар ҳозир онамникида яшаб турибди. Тўйдан кейин олиб келаман.
— Намунча ваҳима қиласан?! Ҳар куни ёнмаяпти-ку!
— Қайси бири шу ердан кўриниб турибди?! Шуниси яқин бўлади-да!
— Ҳа, 1800, 1890 ва 1910 йилларда судланганман.
— Йигитингни армияга олиб кетишдими? - дебди.
— Ҳа, уччаласини баравар олиб кетди, - дебди қиз.
Италияликлар хамир ўртасига сыр солиб, пицца дейишди.
Турклар хамир ичига қийма солиб, донар деб аташди.
Руслар хамирга картошка солиб, пирашки деб аташди.
Ўзбеклар хамир ичига пиёздан тўлдириб солиб, гўштли сомса деб ном қўйишди.
Дугоналар:
— Эрингни туғилган кунига қандай совға қилдинг?
— Ўша куни эрим билан уришмадим.