— Яхши қиз, бир боқишда яхши кўриб қолиш мумкинми?
— Йўқ,— деди қиз.
— Унда, эртага қаерда учрашамиз,— дебди Афанди.
— Тошматбой, сиз энди менинг ўнг қўлимсиз!
Тошмат:
— Хўжайин, мен ўзимга юклатилган вазифадан бироз чўчияпман...
— Суякка уриш йўқ, дермиш.
— Хожатхонага кириб, унитазда ўтирсам, ҳаёлимда гўё машинамда ман-ку, туалет қоғозини ремень ўрнига елкам оша тортибман...
— Озишим учун нима қилай?
— Тонгда қироличалардек, пешинда маликалардек ва кечки вақт гадолардек овқатлан. Дедим.
Хотиним тонгда ҳудди қироличалардек уни емайман, буни емайман деб ҳеч нарса емайди.
Пешинда ҳудди маликалардек бу қандай экан, у қандай таъм экан деб бир-бир чимдийди.
Кечки овқат вақти ҳудди гадойларга ўхшаб кўзи нимани кўрса ейди.
— Яна овқат тайёр эмасми? Мен итдай очман! Бўлди, ресторанга кетдим!
— Хой, беш дақиқа сабр қилиб туринг!
— Нима, беш дақиқада овқатни тайёр қилишга улгурармидинг?
— Йўқ, кийинишга улгураман.
— Исмингиз нима?
— Шарофат.
— Онамга адаш экансиз, майли сизни ўлдирмаймиз, деб ўғри 2—ходимдан исмини сўрабди.
— Ўзи исмим Қулпиддин. Аммо ўртоқларим "Шарофат" деб чақиришади, дермиш ходим қалтираб...
— Бу ерларда бинолар паст экан, масалан манабу бино бизда бўлганида 10 баробар баланд бўларди, - дебди бир бинони кўрсатиб.
Ўзбек:
— Ҳа, албатта ахир бу жиннихонаку, - дермиш.
— Қалбинга қулоқ сол, қалбинг нима деяпти?
— Қалбим хотининг билса ўлдиради деяпти.
— Анави сочини чиройлик турмаклаган аёл ким?,- деб сўраса. Эри:
— У бошлиқнинг машуқаси!, - дебди.
Хотини яна бир бошқасини кўрсатиб:
— Анави тўлагина аёл ким?, - деса.
Эри:
— Бош ҳисобчимизнинг машуқаси, - дебди.
Хотини бир чеккада фужерда шампан виноси ичаётган аёлни кўрсатиб:
— Бу аёл кимнинг машуқаси?, деб сўраган эди.
Эр:
— Бу аёл бўлим бошлиғининг машуқаси, - дебди.
Хотини кетворган бир ёш жувонни кўрсатиб:
— Бу кимнинг машуқаси, - деса.
Эр ким билан гаплашаётгани эсида йўқ:
— Бу меники, мени асалим бу!, - дебди.
Хотини ҳам суҳбатга ўта берилиб кетганидан:
— Дадаси, бизники ҳаммасидан чиройли экан, - дермиш