Азадор аёл чалғиш учун почтасига кириб хатни ўқибди-ю, ҳушидан кетиб йиқилибди. Мониторда эса қуйидаги матн турарди:
"Салом азизам! Менсиз зерикиб қолмадинми? Келиб жойлашиб олдим. Бу ерда интернет жуда яхши ишлар экан. Шароитлар зўр! Лекин сенсиз татимаяпти. Сенга ҳам жой буюртириб қўйдим. Тезроқ келақол!”.
— Лекин кўзлари чиройли экан. Ахир уни ҳам бахтли бўлишга хаққи бор-ку!
— Шуни айтаман-да... ҳаёт унга шунчалик азоб бергани етмагандай, сен ҳам тегиб олсанг, қандай бўларкин?
— Аҳмоқ, ялқов, дангаса. Ҳудди дадангни ўзисан.
Шу пайт эрининг жаҳли чиқиб:
— Ҳой, нималар деб шанғиллаяпсан???
Аёл:
— Сиз аралашманг! Сизга тегишли гап бўлаётгани йўқ!
— Бармоқларингни уриб олмаслик учун болғани қандай ушлаш кераклигини биласанми?
— Хўш, хўш?
— Икки қўллаб.
— Мени 3 та болам бор. Раҳминг келсин. Уларни боқишим керак, - деса
Ўзбекни раҳми келиб:
— Ушла деб, битта сумкани берибди.
Карис сумкани тақибдида:
— Содда жинни экансан, - деб кулиб самолётдан сакрабди.
Рус ҳомуш ўтирса ўзбек унга ҳам битта сумка берибди. Очиб қараса, парашют экан.
— Ўзинг нима қиласан?, - деса
— Ўзимга ҳам бор, ану карис болаларимни боқишим керак деганига бир сумка картошка бервордим қийналмасин деб.
Хотини:
— Намунча куласиз?
Эр:
— Ануни хунуклигини қара, - деса
Хотини:
— Шунга шунчалик кулиш керакми? Мен йигирма йилдан бери сиз билан яшаб кулмаяпманку, - дебди.
Уйига келиб, қон тўлган кўзи билан хотинига қараса, хотини оёқлари қалтираб:
— Унақа қараманг, ҳаммасини ўзим айтиб бераман, - дермиш.