— Жуда яхши.
— Ростанми?
— Ростан! Ёмонласанг, дарров бўшайсан.
Тингловчиларни орасида бир йигит савол бериш учун қўлини кўтариб қолибди:
— Жаноб, нима учун ҳамма жойга бориб бир хил гапни гапиряпсиз?
Тренер жавоб берибди:
— Сиз мени орқамдан ҳамма жойда юришдан бошқа ишингиз йўқми?
— Ёшим ўтиб қолди дўстим.
— Нега ундай деяпсан?
— Авваллари "Нега уйланмаяпсан?" дейишарди. Энди бўлса, "Нега шу пайтгача уйланмагансан?" деб сўрашяпти.
— Садақа беринг...
Бир киши:
—Пулим йўқ эди...
Тиланчи:
—Ишлаш керак биродар!
— Ойижон, 5 минг беринг.
— Йўқ. Пулни нима қиласан?! - дебди онаси жаҳли чиқиб.
— Берақолинг ойижон... - дебди яна ўғли.
— Йўқ дедим сенга! - дебди онаси.
— Агар 10 минг берсангиз, адам тўғрисида бир гап айтаман, - дебди болакай айёрлик билан.
Онаси дарров 10 мингни берибди.
— Айт, нима сир экан!
— Адамни ёнига бир аёл келди. Улар меҳмонхонамизга кириб узоқ гаплашишди, - дебди ўғли чўнтагига 10 мингни солиб, эшик ёнига яқинлашаркан.
— Нимани гаплашишди? - деб ўтакаси ёрилай деди аёлни.
— Ўғлингизни мактабда баҳолари пасайиб кетяпти деди у аёл, - деб кўчага югурибди болакай.
— Майли. Пулни нима қиласан?
— Ойимга совға оламан.
— Мана 10 минг. Кейинги ойда 20 минг қилиб қайтарасан. Қийналиб қолмайсанми?
— Йўқ, майли.
— Бу ойда 10 мингини тўласанг, кейинги ойда 10 минг қолади.
— Мана 10 минг, ол! Энди нима қиламан?! Ойимга совға олишга пулим йўқ. Буни устига қарзим ҳам бор.
Нима учун?
Қочиб қолиш учун!