Дўстлар ҳақида латифалар
— Бизга чой-пой, нон-пон, овқат-повқат олиб келинг.
Нарироқда ўтирган рус аёл уларни гапини эшитиб:
— Нимага сизлар ҳар бир сўзга қўшимча қўшиб гапирасизлар? Чой, нон, овқат десангиз бўлмайдими? Агар гапларингизга қўшимча қўшмасдан гапирсангиз, бир тарелка тилла бераман, - дебди.
Шунда ўзбеклардан бири:
— Тарелка-парелкаси билан берасизми? - дермиш.
— Дўстим ўлиб қолди! Нима қилай?
Нариги тарафда оператор жавоб берибди:
— Ўзингизни босинг! Сизга ёрдам берамиз! Аввал айтинг-чи, дўстингиз ростдан ҳам ўлиб бўлдими?
Бир неча сония жимликдан сўнг ов милтиғининг гумбурлаган овози эшитилибди. Сўнг овчи операторга:
— Ўлганлиги аниқ. Текширдим. Хўш, энди нима қилай?
— Ие, сенмидинг? Билмаган эканман!
— Ўтган йили таътилга чиқиб, санаторийга сен оламан деган йўлланмани мен илиб кетдим.
— Ие, шунақами, ким илиб кетди деган эдим-а!?
— Шунақа ишлар...! Сени 3-4 марта доғда қолдирганман! Охирги олган хайфсанингга ҳам мен сабабчи!
— Бўлмасам сен ҳам эшит! Эсингдами 2 йил олдин ўғиллик бўлган эдинг. Шуни сабабчиси менман! Кўрдингми, мен ҳам қараб турганим йўқ жавобини қайтардим!
— Итинг сенга дўст бўлса яхши, лекин дўстинг ит бўлса ёмон.
— Афанди,— деди у бир куни — мен сизни тез-тез кўриб турмасам соғиниб қоламан. Узоқ сафарга кетяпман, қўлингиздаги узугингизни берсангиз, тақиб олсам, қачон узукни кўрсам, сизни кўргандек бўлиб юраман.
Афанди узукни беришга кўзи қиймай, жавоб берди:
— Жон биродар, мен ҳам сизни тез-тез кўрмасам туролмайман, қўйинг, узук менда турсин, қачон узукка кўзим тушса: «Дўстим тилаганда бермаган эдим» деб сизни эслаб юраман.
— Мен сафарга кетяпман. Уйни қулфлаб кетаман. Мен келгунча кўчага чиқмагин.
Ҳалиги одам уйни қулфлаб, калитини энг яқин, ишонган дўстига ташлаб дебди:
— Сенга ҳаммадан кўпроқ ишонаман. Бу уйимни калити. Хотинимни рашк қилишимни биласан. Калитни ҳеч кимга берма! Мен келгунча хотиним ҳеч ким билан кўришмасин!
Ҳалиги одам самолётга чиқиб, энди учиб кетаётса, дўсти қўнғироқ қилиб қолибди:
— Ўртоқ, сенга ишонаман дегандинг. Уйни калити тушмаяпти-ку, бошқа калитни ташлаб кетибсан...!
— Қалесан ўртоқ? Кимга уйландинг? - деб сўрашибди.
Куёв бола:
— Гулига - деса, дўстлари:
— Вой,ўша енгилтак Гулига-я? У яхши қиз эмас, жуда ҳулқи бузуқ қиз-ку! - дейишибди.
Куёв индамай кетибди. Бир пайт дўконга кирибди. Сотувчи:
— Ие, куёв бола келсинлар... Нима хизмат? Ҳа айтганча, кимга уйландингиз?
— Нариги маҳалладаги Гулига...
— Вой, чатоқ иш бўлибди-ку... У қиз яхши қиз эмас, енгилтак-ку?!
Куёв бола жуда хафа бўлиб ўтирса, бошқа шаҳарда яшовчи таниши келиб қолибди. У ҳам кимга уйланганини сўрабди. Куёв ҳар доимгидек, ёмон гап-сўзларни эшитибди.
Боши оғриб кетган йигит дорихонага кирибди. Дорихонадагилар ҳам:
— Куёв бола, муборак бўлсан! Ким экан у қиз? - деб сўрашса, куёвни жаҳли чиқиб кетиб:
— Бир кўчада қолган, расво, енгилтак, фоҳишага уйландим!!! - деб дод сола бошлабди. Шунда дорихонадагилар бир-бирига қараб:
— Оббо, қўшни маҳалладаги Гулига уйланган шекилли? - дермиш.
— Оғайни биласанми, файласуф ким?
— Йўқ, - дебди.
— Файласуф шундай одам-ки, у дунёни мана шу лагандай бураб қўйиши мумкин.
Шериги қараса, ҳамма гўшт нариги томонга ўтиб кетибди.
— Ие, - дебди йигит, - сен файласуфмисан?
— Йўқ, - дебди дўсти.
— Ундай бўлса қўй, дунё жойида турсин, - деб лаганни яна жойига айлантириб қўйибди.
— Қўйсанг-чи! Ҳеч ҳам ишонмайман, сени барвақт туриб, югурганингга!