Ишхона ҳақида латифалар

Дўконга сотувчи бўлиб ишга кирган ёш йигит харидорларга хизмат кўрсатяпти:
— Сизда оқартирувчи упа борми? – дебди бир ёш жувон.
— Йўқ. Лекин бизда оҳак бор. Оласизми? - дебди йигит.
Жаҳли чиққан жувон дўконни бошига кўтариб шовқин сола бошлабди.
Дарров етиб келган дўкон мудири нима гап эканини сўрабди.
— Манави сурбет сотувчингиз менга оқартирувчи упа ўрнига оҳак тавсия қилди, - дебди жувон.
Шунда йигит дўкон мудирига қараб:
— Ахир ўзингиз айтгандингиз, харидор сўраган нарса бўлмаса, ўрнига шунга ўхшаш бошқа нарса тавсия қилгин! Харидор бўш қўл билан чиқиб кетмасин дегандингиз-ку... – дермиш.
— Стюардесса, нимага самолёт силкиниб учяпти?
— Ким айтди сизга учяпмиз деб?! Самолётимиз носоз экан. Самарқандгача 300 километр, ерда юриб етиб олишга қарор қилдик.
Газета сотувчиси:
— Келинглар, газетадан олинглар! Газетамизнинг янги сони, 100 кишининг алданганлиги...
Харидор келиб:
— Менга битта газета беринг.
Сотувчи яна:
— Келақолинглар, газетадан олиб қолинглар... Газетамизнинг янги сони, 101 кишининг алданганлиги...
— Алло, устахонами?
— Ҳа, лаббай?
— Телефонимни таъмирлашга бериб кетган эдим.
— Ҳали таъмирлаб бўлмагандик...
— Бўпқолдими ўзи?!
— Энди бошлаймиз.
Майор аскарларга:
— Қазиган траншеянгиз бир пулга қиммат! Ўпирилиб тушганидан командирнинг хабари борми? – деса, аскарлар:
— Ҳозирча йўқ, ўртоқ майор. Аввал уни қазиб чиқарайлик, албатта айтамиз, - дейишибди.
Душанба куни эрталаб ҳамкасбларнинг ишхонадаги суҳбати:
— Дўстим, чин сўзим, бошқа ичмайман, бўлди!
— Наҳотки. Нимадир бўлдими?
— Жума куни ишдан уйга қайтдим. Қарасам, роса чарчабман. Шкафда беркитиб қўйган бир шиша ароқни олиб ичдим-да, ухлашга кириб кетдим.
Эртаси куни кўчага чиқсам, ҳамма гапиряпти. Нима эмиш?! Кеча кечаси билан бутун маҳаллани ухлатмай, кўчада бақир-чақир қилганмишман. Бўлиши мумкинмас дўстим. Ухлашга ётганим аниқ эсимда...
Бир самолётга янги стюардесса ишга кирибди. Парвоз пайтида икки учувчи гаплашиб қолишибди:
— Бу янги стюардессанинг қомати қанақа экан?
— Унга қараганда минг марта ўзимнинг хотинимни қомати чиройли, - дебди биринчи учувчи.
Шунда иккинчи учувчи:
— Тўғри айтасан! Унга қараганда минг марта сенинг хотинингни қомати чиройли, - дермиш.
Ҳарбий хизмат ўташ учун чақирувга келган йигитлар тиббий кўрикдан ўтмоқда.
Врач:
— Кимни навбати, киринг! Стулга ўтиринг! Бўлди! Хизматга яроқли!
Стулдан турган йигит ҳайрон бўлиб:
— Қанақасига? Соғлигимни текшириб ҳам кўрмадингиз-ку?! – дебди.
Врач:
— Гапимни эшитдинг – қулоқларинг соғлом. Стулни кўрдинг – кўзларинг ҳам соғлом. Тескари ўгириб қўйган стулимни ўнгини қилиб ўтиришга ақлинг ҳам етди. Демак, соппа-соғсан! – дермиш.
Дала ўқув машғулотларига чиққан командир сержантга топшириқ берибди:
— Мен уйқуга ётяпман. Уйқудан турганимда дастурхонда қуён гўштидан қайноққина шўрва бўлсин! Тушунарлими?
— Ҳудди шундай, ўртоқ полковник! - жавоб берибди сержант.
Бир соат вақт ўтгач, полковник уйғониб, не кўз билан кўрсинки, столга ёзилган дастурхон устида қайноққина шўрвадан хушбўй буғ чиқмоқда. Табиийки, полковник ҳайрон.
— Хўш, бунчалик қисқа вақт ичида қуён тутишга қандай муваффақ бўлдинг? - сўрабди у сержантдан.
— Муаммо бўлмади, ўртоқ полковник. Атрофга қарасам, аллақандай қуён югуриб юрибди. Милтиғимни кўтариб, ўт очдим. Бечора “миёв” дейишга ҳам улгурмади! – дермиш сержант.
Офис ходимининг бир кунлик иш режаси:
“Компьютер блокка тушиб қолмаслиги учун сичқончани ҳар-ҳар замон жойидан секин қимирлатиб қўйиш”.