Пул-бойлик ҳақида латифалар
— Нима ўқияпсан?
— Газетадаги мақола. Эрини чўнтагидан пул ўғирлайдиган хотин ҳақида экан.
— Уни нима қилмоқчисан?
— Мақоладан нусха кўпайтириб, кийимимнинг ҳар бир чўнтагига солиб қўймоқчиман.
— Адаси, сизга иккита янгилигим бор. Биринчиси яхши, иккинчиси ёмон.
Ғазабланган эр:
— Ёмонидан бошла!
— Ёмони шуки, каптивани уриб олдим.
— Яхшиси-чи?
— Бошқа бундай қилмайман...
“Чекиш ман этилади” ва “Пора олмайман”.
Тадбиркор секин гап бошлабди:
— Менга ер керак. Тезроқ қурилиш бошламоқчи эдим. Бунга катта миқдорда пул ҳам йиғиб қўйганман... Аммо, аввал сизнинг рухсатингиз керак экан...?
Бу гапни эшитган раҳбар “Чекиш ман этилади” деган ёзувни секин столни тагига олиб қўйибди-да:
— Келинг, аввал чекиб олсак-а? – деган экан.
— Ўзингизни қўлга олинг, ҳозир сал бошингиз айланиб, кўзингизни олди қоронғулашади... Хизмат ҳақи учун 300 минг сўм тўланг!
— Ада, менга беш минг беринг.
Адаси бўлса:
— Нима, тўрт минг? Уч мингни нима қиласан? Сенга икки минг ҳам етади! Мана минг сўм, - деб беш юз сўм берган экан!
Қози “Эртага келинглар. Муаммони эртага ечамиз” деб қайтариб юборибди. Қозихонадан чиққан йигитлардан бирининг фикри бузилиб, қозини олдига қайтиб бориб 40 тилла танга пора берибди. Қози ишни унинг фойдасига ҳал қилиб беришга ваъда берибди. Йўлда кетаётган иккинчи дўст ҳам қозига бориб 100 тилла бериб, у ҳам ишни ўз фойдасига ҳал қилиб беришни сўрабди. Қози уни ҳам пулини олиб қолибди.
Эртасига айтилган вақтга дўстлар қозининг ҳузурига боришибди ва ўз муаммоларини ҳал қилиб беришни сўрашибди. Қози уларни эшитибди-ю, бир сўз демай жим ўтираверибди. Бироз вақт ўтгандан кейин биринчи дўстни сабри чидамай қозига берган 40 тилла тангани эслатиб қўйиш мақсадида дебди:
— Қози бува, гапни дангал, қирқиб-қирқиб гапирмайсизми деса, қози:
— Ҳа, қирқиб-қирқиб гапирай десам, дўстингни юзидан ўтолмай турибман-да, - дермиш.
— Бизга ичишга 2 та кафе олиб келинг.
Официант:
— Сизларга кофе олиб келишим мумкин, лекин кафени олиб кела олмайман.
— Йўқ! Бизларга кафе олиб келинг!
— Яхши қиз сизларга кафени бериб юборсам, кейин мен қаерда ишлайман? – деган экан официант.
— Ҳой нима қиляпсан? Нега ўт еяпсан? – деб сўраса, дайди:
— Нима қилай? Қорним оч... Ҳеч бўлмаса шу чимни “ғажиб турай” – дебди.
Бой машинасини эшигини очиб:
— Чиқ! Бугун мен саҳийман! Кетдик, бир жойга олиб бораман, - дебди.
Камбағал дайди машинага чиқиб, ўзида йўқ хурсанд бўлиб:
— Ҳамма одамлар бойларни зиқна, баҳил дейишади. Аслида унақа эмас экан-ку! – деса, бойвачча:
— Бугун мен жуда саҳийман. Ҳозир сени далаҳовлимга олиб бораман. У ердаги чимни ўришга анчадан бери вақтим бўлмаётган эди. Истаганингча еявер! – деган экан.
— Адаси, бассейн қуриш учун ҳайрия сўрашяпти. Нима берай?
— Бир челак сув бериб юбор!