Harbiylar haqida latifalar

General timsoh etik kiyishni istab qolibdi. Qo‘mondon iltimosi, uning buyrug‘idan ham qat’iy ekanligini bilgan shtab boshlig‘i maxsus rotalardan birini Nil daryosining sohiliga desant sifatida tashlashni buyuribdi.
Kun, hafta, oy o‘tibdi-ki, rotadan xabar yo‘q.
Nihoyat, generalning o‘zi daryoning desant tashlangan joyidan qalqib chiqibdi. Qarasa sohil timsoh o‘ligiga to‘lib-toshgan. Shu fursatda suv yuzasida navbatdagi timsohning boshi ko‘rinibdi. Desantchilardan biri qo‘lidagi dubulg‘asi bilan timsohning boshiga qattiq zarb berib, tanasini qirg‘oqqa olib chiqibdi.
— O‘rtoq kapitan! - qichqiribdi guruh komandiri, - Bunisi ham etiksiz!
— Hoy, nodonlar, necha marotaba aytish kerak sizlarga, sekinroq uringlar, deb!? Bunaqa zarbadan oyog‘idagi etigi uchib chiqib ketyapti-ku!
Serjant yangi kelgan askarlarga:
— Bugun eng yalqov askarga juda oson topshiriq bor.
Hamma askarlar "Men" deb qo‘l ko‘taribdi. Orasida faqat bitta askar jim turganmush.
— Sen nega indamayapsan?, - debdi serjant.
— Qo‘limni ko‘tarishga erindim, - dermish boyagi askar.
Harbiy xizmatga kelgan askarlar safda turib, yo‘qlamadan o‘tmoqdalar:
— Abdullayev
— Men!
— Ilhomov
— Men!
— Z0 itov
— Men! Zoitovman, o‘rtoq starshina, Zoitov!
Ota-ona o‘g‘lini armiyaga kuzatyapti.
Ona:
— Doim haqiqatni yozgin!
Ota:
— E, uyoqda har bitta xatni tekshirishadi.
Ona:
— Unda ahvoling yomon bo‘lsa, qizil, yaxshi bo‘lsa, ko‘k rangli siyohda xat yozgin!
O‘g‘il jo‘nab ketdi. Oradan qanchadir vaqt o‘tib, ko‘k siyohda yozilgan xat kelibdi:
"Onajon, otajon, hammasi yaxshi! Faqat, bu xatimni qizil ko‘zoynak taqib o‘qinglar..."
Jang maydoniga oshpaz emaklab kelib, akopdagi askarlardan:
— Bugun nima ovqat qilay? - desa, bo‘linma komandiri:
— Osh qil! - debdi.
— Necha kilo qilay? - so‘rabdi oshpaz:
— 10 kg necha kishiga yetadi? - debdi yana komandir.
— 90-100 kishiga yetadi, - desa,
— Bo‘lmasa jangdan keyin qilasan, - dermish.
Harbiy qismni tekshirgani kelgan general saf ko‘rigini o‘tkazmoqda:
— Shikoyatlar bormi? — so‘radi u.
— Huddi shunday, o‘rtoq general, bor shikoyat! — javob beribdi serjant Ivanov, — Komandir meni dangasalikda ayblab, nuqul bo‘kib qolguday yeb-ichishim, ertadan kechgacha uxlashim va shu bois basharam yog‘ bosib, koptokka o‘xshab qolganini aytib, menga baqirgani-baqirgan. O‘zining basharasi esa sizning basharangizdan battar yog‘ bosganidan xabari yo‘q!
Yangi uylangan askar uyiga borish uchun komandirdan bir kunga ruxsat olib, kechasi xotini bilan uxlab yotsa, eshik taqillab qolibdi.
Shunda eri:
— Qarachi xotin kim ekan, - desa.
Xotiniyam uyqusirab:
— Uxliyvuring erim armiyada-yu, - dermish.
Polkovnik generalga erishilgan muvaffaqiyatlar haqida hisobot bermoqda:
— ... harbiy qismda ayniqsa, tartib-intizom sohasida ulkan yutuqlarga erishdik, - deb tursa,
Shu payt qiya ochiq eshikdan askar mo‘ralab:
— Ey qariya, mashinangni minib ketyapman, xo‘pmi?
Polkovnik hayratda qolgan generalga o‘girilib:
— Mana ko‘rdingizmi, yarim yil oldin ular hatto so‘rab ham o‘tirishmasdi, - dermish.
Harbiy qismga yangi askarlar kelishdi. Ularga oshpaz tayinlamoqchi bo‘lib, qism komandiri so‘radi:
— Qani askarlar kim armiyagacha u-bu pishirgan bo‘lsa bir qadam oldinga.
Bir askar katta qadam bilan oldinga chiqibdi.
— Pishirgansanmi?
— Ha, pishirganman.
— Xo‘p yaxshi nima pishirgansan?
— Asfalt.
Praporshik kechki yo‘qlama o‘tkazmoqda.
— Ivanov?!
— Men!
— Petrov?!
— Men!
— Sidorov?!
— Men!
— Uch ming o‘ttiz?!
— ...
— Uch ming o‘ttiz?!
— E, necha marotaba aytish kerak, Zozo mening familiyam, Zozo!