Қизим, нега идиш товоқларинг синиб ётибди?
— Куёвингиз билан уришиб қолдик.
— Диваннинг оёқлари нега синиб ётибди?
— Кечқурун куёвингиз билан ярашиб олдик...

Харидор сўраяпти:
— Соябонингизни сифати яхшими?
Сотувчи:
— Ҳа, албатта, беш йилга кафолати бор, факат уни ёмғирдан ва қуёшдан сақлаш тавсия этилади.

Хизматкор бетоб бўлиб қолган эди, уй бекаси шифокорга одам жўнатди. Шифокор келиб беморни обдон текширди. Уй бекаси хонадан ташқарига чиқиши билан хизматкор шифокорнинг қулоғига аста шивирлади:
— Доктор, мен касал эмасман, фақат олти ҳафтадан буён хужайин ҳақимни бермаяпти, уни олгунча ётаверишга аҳд қилдим.
— Уй бекаси мени тўққиз марта чақириб, сариқ чақа ҳам тўлагани йўқ, сал сурилинг, унда мен ҳам ўринга ёнбошлай, — деди шифокор.

Пойабзал устахонасининг директори Афандига мақтанди.
— Менга қойил бўлинг, кунига 200 кг мих, 100 кг елимни тежаб қолдим.
— Қойилман сизга,— деди Афанди, йиртиқ туфлисини кўрсатиб,— кўряпсизми, менинг туфлим ҳам «тил»ини чиқариб гапингизни маъқулламоқда.

— Ёшлигимда бир қиз мени деб ўзини ўлдирмоқчи бўлган.
— Ростанми?
— Ҳа, менга турмушга чиқмаслик учун ўзини дарёда чўктиришга қарор қилган.

Мантиқ ҳақида:
Эркакларда: билсам — ўлдираман
Аёлларда: ўлсам ҳам — билиб оламан

— Алло, бошлиғингиз билан гаплашмоқчиман.
— Бошлиқ бандлар
— Ахир мен хотиниман...
— Ҳамма аёллар хотиниман деб, телефон қилади.

Афанди тирикчиликдан қийналиб, бир ўртоғига ҳасрат қилди.
— Ўзингнинг эътиқодинг паст,— деди ўртоғи,— ҳар кимдан тамаъ қилиб юрмай, тўғри худонинг ўзидан сўра.
Афанди «қани, худонинг ўзидан сўраб кўрай-чи» деб. Қассобдан қўйнинг пуфагини олиб келди. Уни обдан ийлаб, пуфлаб роса шиширди-да, офтобда қурутди. Кейин ўтириб, бир парча қоғозга ариза ёза бошлади: «Э худо, менга юз танга керак бўлиб қолди. Даргоҳингдан ноумид қайтарма, шуни ато қил»,— деб турар жойини маълум қилди. Аризани тахлаб пуфакка боғлади-да, учириб юборди.
Осмонда учиб кетаётган пуфакни шаҳар қўрғонида турган мерганлар кўриб қолиб, дарҳол уриб туширишди. Бундоқ қарашса, қоғозга ариза ёзилган. Улардан бири аризани подшога олиб бориб кўрсатди. Подшо ўқиб кўриб, бу Афандининг иши эканлигини пайқади. «Қани, нима деркин,»— деб, жўрттага юз танга ўрнига эллик тангани бир вазирига бериб юборди.
— Афандим, сиз худодан юз танга сўраганмидингиз?— деди вазир.
— Ҳа, сўраган эдим.
— Кечирасиз, сўраганингиздан бир оз камроқ бериб юборди, вазир унга ҳалиги пулни берди.
Афанди пулни санаб олиб, «Ҳа майли, эллик тангани берган худо қолганини ҳам берар»— деб, вазирни жўнатди.
Мазахўрак бўлган Афанди эртасига яна ариза ёзиб учирди. Шаҳар муҳофизачилари уни ҳам уриб тушириб, аризани подшога юбордилар. Подшо аризани ўқиди: «Э худо, менинг турар жойим ўзинга маълум. Шундай бўлганидан кейин, нега ўз қўлинг билан юборақолмай, вазирдан бериб юбординг? Вазирларнинг феъли ўзинга аён эдику. Мана, ярмисини уриб қолиб, ярмисини олиб келибди. Энди бевосита ўзимга тўғри юборавер...»

Касаллик варақасини тўлдира туриб, доктор бемор аёлдан сўрабди:
— Хўш, опажон ёшингиз нечада?
— Опажон, деманг мени! Ахир эндигина йигирма саккиз ёш ва бир неча ойга тўлдим...
— Хўш, неча ой?
— Бир юз тўксон саккиз ойга...

— Абдураим нимага бунча хурсандсан?
— Ээ, ошна лўлилардан 50 долларга бармоғимдай келадиган тилла тросс олдим. Эсингдами қалбаки 100 долларни ахлатдан топиб олгандим?
Ўша 100 долларни бергандим, 50 доллар қайтим ҳам қайтаришди. Боплабманми?
— Ие, бу тилламас-ку, кўп хурсанд бўлаверма.
— Нега хурсанд бўлмай, ахир лўлилар қайтимга берган 50 доллар тоза экан, текширтирдим ошна.