Qariyalar haqida latifalar

Ikki oʻrtoq tunda baliq oviga boribdi. Oʻzlari bilan dvijok olishgan ekan, uni eshakni ustiga bogʻlab qoʻyishibdi. Koʻlga yetib kelishganda, dvijokni eshakni ustiga turgan joyida ishlatmoqchi boʻlib yoqishgan ekan, eshak dvijok ovozidan qoʻrqib qochib ketibdi.
Ikki oʻrtoq eshagini qidirib ketayotishsa, oldilaridan baliq ovlab oʻtirgan otaxon chiqibdi.
— Ota, shu yerdan biror eshak oʻtmadimi? – deyishsa, otaxon:
— Yoʻq, eshak oʻtmadi. Lekin chiroqlari yoʻq bitta mototsikl rossa katta tezlikda oʻtdi, - dermish.
Avtobusda ketayotgan bir yigit telefoniga qarab: – "Okey GUGL", men qayerdaman? – desa,
Bir qari kampir yigitga o‘girilib:
— Iloyo qurib ketsin shu giyohvandlik!!! Qayerda bo‘larding, avtobusdasan! Sho‘rlik Gulini esa bekatda qoldirgansan...! – dermish.
Ikkita homilador ayol bekatda suhbatlashib o‘tirishgan ekan:
— Siz nima kutyapsiz?
— Qiz. Siz-chi?
— O‘g‘il.
Yosh bolakay suhbatni eshitib turib, sal nariroqda o‘tirgan cholni yoniga borib debdi:
— Amaki siz nima kutyapsiz?
Qariya:
— Avtobus, - degan ekan.
Buvisi nabirasidan so‘rabdi:
— Namuncha ko‘p suv ichyapsan?
— Olma yegandim.
— Xo‘sh, nima bo‘pti?
— Uni yuvmasdan yegandim...
Choyxonada yigitlar ziyofat qilib o‘tirishsa, bir otaxon narigi supada yigitlarga havas bilan qarab o‘tirgan ekan.
— Otaxon, biz ham sizga o‘xshab yuraylik, bir duo qiling, - debdi yigitlar.
Otaxon:
— Omin, meni yoshimga kiringlar, ammo men qilgan ishni qilmanglar! – debdi.
Yigitlar:
— Nega unaqa deyapsiz? – desa, otaxon:
— Chunki hayotimda 25 yil qamoq ham bor-da, - degan ekan.
Ikki kampir poyezdda ketayotib gaplashib qolishibdi:
— Siz qayerga ketyapsiz, o‘rgilay?
— Namanganga. Siz-chi?
— Andijonga.
— Zamonimdan o‘rgilay! Bitta poyezdda ikkita joyga borsa-yam bo‘ladi-ya...
Qari onaxon oyoq og‘rig‘idan vrachga shikoyat qilib kelibdi. Vrach:
— Yoshingiz saksondan oshgan bo‘lsa, og‘riydi-da oyog‘ingiz...! - desa, onaxon jahli chiqib:
— Chap oyog‘im ham saksondan oshgan-ku, nega unisi og‘rimaydi, hadeb o‘ng oyog‘im og‘riyveradi?! - dermish.
90 ga kirgan otaxon, vrachni oldiga borib:
— Men farzandlik bo‘ldim, - desa
Vrach:
— Yo‘g‘e, bo‘lishi mumkin emas
Otaxon:
— Nega bo‘lishi mumkin emas? — Men ancha tetikman...
Vrach:
— Mayli, men unda sizga bir voqeani aytib beraman. Bir kuni ovchi ovga chiqibdi, ovchi miltiqni olaman deb adashib o‘zi bilan soyabonni olib olibdi. O‘rmonda ketayotganida yo‘lidan bir katta ayiq chiqib qolibdi. Ovchi shoshilib qo‘lidagi miltiqni bir bosgan ekan, soyabon ochilib ketibdi va ayiq o‘libdi!, — desa
Otaxon:
— Yo‘g‘e, uni boshqa birov otib qo‘ygan bo‘lsa kerak!, — desa
Vrach:
— Ha, men ham shuni tushuntirmoqchi bo‘lyapmanda sizga, - dermish.
Nafaqaga chiqgan ikkita chol istirohat bog‘idagi o‘rindiqda o‘tirishsa, yonlaridan chiroyli qiz o‘tib ketibdi. Biri ikkinchisiga qarab:
— Qara anavi qizni. Hozir yigirma yoshli yigit bo‘lsam tanishardim, - desa, ikkinchisi:
— Esingni yeganmisan, yana yigirma yil ishlamoqchimisan? - dermish.
— Bolangizni nimaga buvisi bilan qoldirmaysizlar?
— Chunki u qabristonda bir o‘zi qolishidan qo‘rqadi-da.