Шифокорлар хонасида жарроҳлар чой ичиб суҳбатлашиб ўтиришган эди. Тўсатдан хонага ёш жарроҳ ҳовлиқиб кириб келди:
— Илтимос, ёрдамлашворинглар! Операция хонасида беморнинг қорнини ёриб қўйдим, энди у ёғини нима қилишни билмаяпман.

Жиннихонадаги врачлар жиннилар эндигача даволангандир, деб ўйлаб ҳамма жинниларни йиғибди.
Битта жинни газетани устига ўтирибди. Врачлар келиб жиннидан:
— Нимага бундай ўтирибсан, - деса.
Жинни:
— Бошқалардан баланд ўтирай деб, - деганмиш

Чол кампирга:
— Бўғирсоқ пишир. Лекин бу сафар уни тўртбурчак қилиб пишир. Яна қочиб кетмасин, - дебди.

Афанди шустрий қизга уйланибди, орадан уч ой ўтгандан кейин хотини ўғил туғибди, Афанди бошини қашлаб хотинидан сўрабди
— Хотин аёллар одатда 9 ойда туғади сен эса уч ойда туғдинга деса, хотини дермиш:
— Вой адаси Манга уйланганизга қанча бўлди?
Афанди:
— уч ой.
Сизга эрга текканимгачи?
Афанди
— уч ой.
Тўйимиз бўлганигачи?
Афанди
— уч ой.
Учовини қўшса қанча бўлади?
Афанди
— 9 ой!!! Шуни хисобламабман хотин дермиш.

Ўқитувчи:
— Энди мен сизларга Пифагорнинг ушбу назариясини исботлаб бераман. Орқа партада ўтирган Мурод:
— Шарт эмас, устоз. Биз сизга шундоқ ишонамиз.

Бир қулоги кар бўлган, кичкинтой Лизани, ойиси эркалаб Моно Лиза деб чақирар эди.

Подшо Афандини масхаралаш мақсадида сарой аҳлини йиғиб, фармони олий ўқиди:
— Биз бугундан бошлаб Насриддин Афандини эшак бошилик мартабасига мувофиқ кўрдик...
Афанди ўрнидан туриб подшога таъзим қилди ва бориб тахтдан ҳам юқорироқ бир жойга бориб ўтирди.
— Ҳа, Афанди, — деди подшо,— нима учун мендан ҳам юқорироққа ўтирдингиз?
Афанди қўлини кўтариб деди:
— Тақдирга тан беринг, шоҳим! Мен ўз вазифамни бажаришга киришдим!

Эр хотинига мақтанди:
— Қара, қанчалик кўп балиқ овладим!
— Бошимни қотирманг! Қўшнимиз уйга келишдан аввал балиқ сотадиган дўконга кирганингизни кўрибди…
— Нимасини айтасан… Балиқ кўплигидан ярмини дўконга топширишимга тўғри келди…

Хотин дарғазаб бўлиб эрига:
— Гапингизнинг мазмунидан, сиз учун биринчи ўринда футбол, иккинчи ўринда мен турар эканман-да!
— Сен ҳали улфатларим, маъишат ва мошинам борлигини бутунлай унутиб қўйибсан...

Афанди қўш хайдаб юриб бир хум олтин топиб олди. Атрофига олазарак қараган эди, ёнида ов қилиб юрган подшога кўзи тушди. «Агар шу олтинларни подшога берсам, бирор шаҳарга мени ҳоким қилар» деган хаёл кўнглидан ўтди-да, подшони чақирди. подшо ҳам кела бошлади, У келгунча, олтинларнинг меҳри ўткирлик қилиб, уни подшога бергиси келмай қолди. Подшо:
— Нима ишинг бор, мени нега чақирдинг!— деди.
— Шоҳим, сиз кўзчи, диди баланд одамсиз, бир чамалаб кўринг-чи, ҳайдалган жой кўпми, ҳайдалмаганими?— деди Афанди.
Ниҳоятда аччиғланган подшо:
— Аблаҳ, менинг овимга ҳалал бердинг!— дедида жўнаб қолди. подшо бироз юргач, Афанди яна ийиб кетди-да, олтинларни унга бергиси келиб чақирди:
— Шоҳим, қайтинг, бир хум олтин бераман! Олтиннинг номини эшитган подшо отининг бошини буриб қайтиб кела бошлади. Бироқ у етиб келгунча Афанди яна айниб қолди-да:
— Шоҳим, бир назар солиб қаранг, ола ҳўкизим тез юрадими, қораси илдамми? — деди Афанди.
Подшо ўз ичида: «Бу жинни одам экан» деб хаёл қил-ди-ю отни чоптириб кетди.
Афанди қўшни тугатиб, кечқурун хумни кўтариб уйига келди. Хумни уйга қўйиб, ҳўкизларни жойлаш учун молхонага кириб кетди. Хотини хумни қараган эди, ичи тўла олтин. У дарров олтинларни сандиққа солиб, хумни тош билан тўлатиб қўйди.
Афанди молхонадан чиққунча яна олтинларни подшога бергиси келиб қолди-да, хумни қопга солиб кўтариб, саройга қараб жўнади. Подшо беклари билан кенгашиб ўтирар эди. Афанди ўртага кириб бориб:
— Шоҳим, сизга бир хум олтин олиб келдим,— деди-да хумни гиламга ағдарди.
Ундан тўкилган тошларни кўриб, ҳамма ажабланди. Афанди хижолатдан чиқиш учун, деди:
— Борди-ю, шу хум тўла тилла бўлганда, неча ботмон келар эди?