Бир йигит музейда тарихий кўзани синдириб қўйибди. Музей ходими:
— Биласизми, сиз XII аср топилмасини синдириб қўйдингиз!
— Хайрият эски экан, - дебди йигит.
Афанди бозордан ўн сўмга от олиб келаётган эди, йўлда одамлар «неча пулга олдингиз» деб сўрашди. У сўраганларга «ўзларингиз чамалаб кўринг, неча пулга олса бўлади» деди. Биров «ўн беш сўмга олдингизми?» деган эди, у «беш сўм фойда қилдим» деди, бошқа бир киши: «йигирма сўм бўлдими?» деган эди, «ўн сўм фойда қилдим» деб кета берди.
Афанди уйига келгач, қизи югуриб чиқиб сўради:
— Дада, отни неча пулга олдингиз?
— Қизим, ўзинг чамалачи, неча пулга олса бўлади.
— Беш сўмга олдингизми?
— Қоч, қизим! От тепиб қолади,— деди аччиғланиб Афанди.
Ҳамкасблар зиёфатида бир шифокор қадаҳ сўзи бошлади:
– Бу дунёда биз шифокорларнинг душмани жуда кўп...
Кимдир луқма ташлади:
– У дунёда бундан ҳам кўп.
Подшо Афандига бир эшакни мулла қилиб берасан, деб топширди. Афанди ўн йил муддат билан хизмат ҳақига минг тилла сўради. Подшо Афандининг таклифига кўнди ва шундай шарт қўйди:
— Айтган муҳлатингда эшакни мулла қилиб бермасанг бошингни оламан! Афанди ҳам шартга рози бўлди ва минг тилла билан эшакни олиб уйига жўнади. Афанди воқеани хотинига айтиб берган эди, у жуда қўркиб кетди.
— Вой, шўрим қурсин, эшак ҳам мулла бўладими?
— Эй, хотин! — таскин бера бошлади, Афанди,— нимага қўрқасан, ўн йилгача ким бору ким йўқ, ё Подшо ўлади, ё эшак.
— Тўйдан олдин қанақа ваъдалар берган эдингиз? — деб нозланиб сўради хотин.
Эр ўйлаб ҳам ўтирмай, дадил жавоб қайтарди:
— Ваъдаларим эсимда: осмондаги юлдузларни олиб бераман, Ойни ҳатто Қуёшни ҳам олиб кафтингга тутқазаман, деганман. Лекин ҳар йили янги палто олиб бераман, демаганман.