Xotin darhol noutbukini ochib o‘zini ishlatayotganga solibdi.
Eri shovqinda uyg‘onib xotinga:
— Nima bayramda ichib oldingmi?
Xotin:
— Yo‘q, dadasi ertaga juda muhim ishim bor shuni yozayapman!
Eri:
— Yolg‘on gapirma, alkash chemodonni yopib tezda uxla.
— To‘nimni olib ketmaysizmi?
— Mayli,— rozi bo‘ldi ellikboshi,— qishloqqa borgach uni kimga berib qo‘yishim kerak?
— To‘nimning o‘zi otdan tushib, uyni topib ketadi.
— Masxarabozlikni qo‘ying, Afandi, hech jahonda to‘n ham uyini topib keta oladimi?
— Axir, uning ichida o‘zim bo‘laman-da!— dedi Afandi.
— Afandi, turing, uyga o‘g‘ri kirdi,— dedi. Afandi asta shivirladi:
— Jim yot, men uyg‘oqman, ovozimizni eshitib, o‘g‘rilar qopini ko‘tarib qochib qolmasin. Men qopdagi buyumni mo‘ljallab turibman.
Mehmonlardan biri hazillashib:
— Afandi, arzandalaringizga odob o‘rgatsangiz bo‘lmaydimi?, — dedi.
— Nima qilay, tog‘alarini ko‘rib suyunganlaridan suykalishyapti-da, — deya javob beribdi Afandi.
— Bolalarim, jon bor yerda qazo bor. Shuning uchun hozirdan aytib qo‘yay, odamlardan olasi-berasilarim bor. Men aytib turaman, sen yozib ol.
— Xo‘p, dada, aytavering! Qani, oldin kimlardan ola-silaringiz bor, shuni ayting!
— Yoz, Eshmatda yuz so‘m, Toshmatda yuz so‘m, Isavoyda ikki yuz so‘m, Musavoyda ikki yuz so‘m...
— Ha, dadajon, aytavering, tag‘in kimlarda bor? Dadasi yana uch-to‘rt odamning nomini aytdi. Olasi-larning jami ming so‘mcha bor edi.
— Bolam, endi qog‘ozning narigi tarafini ag‘dar. Kimlarga berasilarim bor, shuni yoz.
— Qani, ayting-chi.
— Ismatxo‘ja akaga ming so‘m, Rustamxo‘ja akaga ming so‘m, Eshon akaga ikki ming so‘m, Mulla Umarboyga...
— E to‘xtang, to‘xtang, dada, endi ayniy boshladingiz,— deb, o‘g‘li uning boshini ushlab ko‘rdi,— bu gaplar isitmaning haroratiga o‘xshaydi. Yota qoling dada...
— Ey xudojon agar pullarimni topib bersang, butun umr faqat yaxshi savob ish qilaman. U pullarimga boshqa ichmayman! Tinmay ibodat qilaman, - deb qo‘llarini ko‘kka cho‘zib yig‘lab turgan ekan, shunda bir chekkada pullari yotganmish.
Shunda haligi kishi tezda ko‘z yoshlarini artib:
— Bo‘ldi kerakmas, o‘zim topdim, - dermish.
— Afandi, siz nechaga kirdingiz?—deb so‘radi.
— Bu yil qirqqa kirdim,— dedi Afandi.
— Iye,— dedi boyagi kishi,— bundan o‘n yil ilgari ham qirqqa kirdim degan edingiz-ku?
Afandi javob berdi:
— Qiziq odam ekansiz, kishining gapi bitta bo‘ladi-da.
— Bolam Mirzacho‘ldanmisan?
— Yo‘q otaxon, men negrman, Afrikadanman.
Sal o‘tib chol yana so‘rabdi:
— Bolam Mirzacho‘ldanmisan?
— Negrman dedim-ku ota Afrikalikman.
— Haaa, endi bolam gap yo‘g‘ida gapda...
15 minutlar yurgandan keyin, chol yana so‘rabdi:
— Bolam Mirzacho‘ldanmisan?, - desa negrni jahli chikib:
— Ha Mirzacho‘ldanman nima edi?, - desa
Haligi otaxon:
— Unda nega negrlarga o‘xshaysan?, - dermish.
— "Yetib keldik tushinglar" — desa. Birinchi mast rahmat aytib tushib ketibdi. Ikkinchi mast yo‘lkirani to‘lab tushibdi. Uchinchisi taksichini boshiga bir shapatdan beribdi. Taksichi ichida bunisi sezib qoldi deb o‘ylab tursa...
Uchinchi mast
— "Sen odamlarning hayotiga javobgarsan! Ikkinchi bunaqa tez haydamagin" — dermish.