Бувиси 18 ёшли набира қизи кўчадан ярим кечада кириб келганини кўриб, танбеҳ бермоқчи бўлиб дебди:
— Ёшинг 18 да бўлса. Қачонгача бу аҳволда кўча санғиб юрасан?!
Набираси:
— Менимча, 20 ёшгача юрсам керак....
Бувиси:
— Кейин-чи???
— Турмушга чиқиб кетаман, бувижон!
Бир отахон врачга борибди. Врач отахонни текшириб туриб, баданида “галия” деб ёзилган татуровкани кўриб қолибди.
— Ие отахон, севган қизингиз бўлганмиди? – деб сўрабди врач.
Отахон:
— Йўғ-е болам! Португалияга урушга борганимда “Португалия” деб ёздириб олгандим. Нечи йил ўтди. Ёзувни ярми ўчиб, “галия”си қолди, - дермиш.
Бир киши соч-соқолларини ўстириб юрар экан. Бир куни сартарошга кириб, соч-соқолларини олдири, кал бўлиб уйига кириб келса, хотини югуриб келиб, қучоқлаб олибди.
— Ҳа хотин, тинчликми? – деса, - хотини:
— Ўлинг, сизмидингиз, - дермиш.
— Табриклайман дўстим! Уйланибсан. Тўйдан кейин ҳаётингда нима ўзгаришлар рўй берди?
— Аввал битта одамга овқат қилардим.
— Энди-чи?
— Энди, икки кишилик овқат қиляпман.
Бир куни афанди дўсти билан гаплашиб қолибди:
— Биласанми дўстим, энг катта балиқ қайси?
— Кит, - дебди афанди.
— Ўша китдан тўрттасини овлаганман, - деб мақтанибди дўсти.
Бироз туриб яна:
— Энг катта айиқ қайси? – сўрабди дўсти.
— Оқ айиқ, - жавоб берибди афанди.
— Оқ айиқданам тўрттасини отганман, - дебди дўсти.
Жаҳли чиққан афанди “Шошмай тур” деб:
— Ўлик денгизни биласанми дўстим? Ўша денгизни мен ўлдирганман, - деган экан.
Бошида сочи жуда-ям кам бир одам бор экан.
Бир куни2 дона сочи қолибди.
Сочларини икки тарафга қилиб, ишга кетибди.
Эртаси куни уйғонса,бошида 1 тола соч қолганмуш.
Кўзгуга қараб, жаҳл билан ўзига-ўзи:
— Энди сочимни тўзғитиб, алвастига ўхшаб кетарканман-да, - деган экан.
— Бўлди, хотиним билан ажрашаман!
— Нега? Нима бўлди?
— Туни билан клубма-клуб изғиб юрадиган хотинни менга кераги йўқ!
— Кечаси клубларда нима қилади хотининг?
— Мени қидиради-да...!
— Яхши қиз, нега кўзларингиз бунчалик “совуқ”?
— Чунки зрениям -5!!!
Бир кишининг касби дурадгор экан. Хотини уйда йўқлигида болаларига эртак айтиб бермоқчи бўлибди.
— Ўтган замонда бир мамлакат шаҳзодаси бошқа подшоҳликнинг маликасини севиб қолибди.
Маликага хат ёзиб, кабутардан жўнатибди. Уч кеча-ю, уч кундуз ухламасдан, маликадан хат кутибди. Ваниҳоят, кабутар учиб келибди.
— Кейин нима бўпти ада? – сўрабди қизи.
— Қараса, оёғига хат боғланган. Малика жавоб ёзибди, деб ўйлаб, шошиб-пишиб хатни очиб қараса...
— Нима ёзилган экан хатда? – яна қизиқиб сўрабди қизи.
— У ерда “Қилич ва қалқонларга буюртма оламиз. Арзон нархларда”, - деган реклама турганмиш.
Иккита оғайни гаплашмоқда:
— Мана кўрасан, 5 йилдан кейин биз америкаликлардек яшаймиз! Ҳаётимиз уларникидан ҳам яхши бўлади...!
Оғайниси ҳайрон бўлиб:
— Улар-чи? Улар 5 йилдан кейин нима қилишади унда?