Эртаси куни қўшнимни хотини уни хиёнатда айблаб, уйдан кетиб қолибди.
Ҳозир телефонни ишлатиш учун болаларни чақириш керак.
— Ёшим ҳам бир жойга бориб қолди-ю, жуда ҳаётга интилишим катта. Узоқроқ умр кўргим, бир нималар қилгим келади. Нима қилсам экан-а?
Таниши отахонга дебди:
— Банкдан кредит олинг, уни ойма-ой тўланг, болаларни контрактини тўланг! Ўшанда ўз-ўзидан бу ҳиссиётларингиз йўқолади...
—Адаси, манави пиёда жонидан тўйганми?! 10 дақиқадан бери машинани олдига тушиб олиб югуриб кетяпти, - дебди хотини.
Эри бўлса:
— Пиёдалар йўлагида юрма деб сенга неча мартта айтганман! – дебди.
Бўйи етган қиз дугонасига:
— Менга турмушга чиқишни таклиф қилишди.
Дугонаси:
— Зўр-ку! Кимлар?
Қиз:
— Ота-онам.
Ёнидаги йигит:
— Нега дарвозани тепдинг? - деса, йигит:
— Шундай қилсам, қўли банд экан, қуруқ қўл билан келмаган деб ўйлайди-да кейин дарвозани очади, - дебди.
"Яхши нарса экан. Қариндош-уруғинг билан гаплашасан, кўришасан-у, дастурхон, тоғора деганларини қилиш шарт эмас экан".