Ҳайвонларга қизиқувчан йигит зоодўконга кириб сўрабди:
— Сизларда гапирувчи ҳайвон борми?
— Бор. Бизда қирқоёқ деган жонивор бор. У бемалол гаплашади, - дебди сотувчи.
Йигит:
— Илтимос, қирқоёқ берсангиз, - деб сотиб олибди.
Уйига келгач, қирқоёққа овқат берибди. Бироздан сўнг йигит:
— Юр, кўчага чиқиб келамиз, - деса, қирқоёқ индамасмуш. 10 дақиқа ўтиб, йигит яна:
— Юр деяпман кўчага чиқамиз, - дебди.
Қирқоёқ бўлса:
— Шошмай тур, пойафзалларимни кийиб олай! – дермиш.
Телефонни ушлаб ухлайди.
Телефонни ушлаб овқатланади.
...га ҳам телефон билан кириб-чиқади.
Қўнғироқ қилсанг кўтармайди. Эшитмай қолганмуш...
Имтиҳонга кирган талаба саволларга жавоб топа олмай шифтга қараб ўтирса, ўқитувчи кўриб:
— Мадияров! Нега имтиҳонга тайёр эмассан?! Майли сенга бир саволим бор. Топсанг, имтиҳондан ўтдинг ҳисоб! – дебди.
Талаба хурсанд бўлиб:
— Майли устоз! Нима савол экан? Тезроқ айтақолинг! – дебди.
Ўқитувчи:
— Шу хонада нечта лампочка бор? Фақат қарамасдан жавоб бер! – деса, талаба:
— Олтита, - дебди.
— Топа олмадинг. Еттита бор, - деб чўнтагидан 1 та лампочка чиқарибди ўқитувчиси.
Эртаси куни қайта топширишга кирган талаба яна ёзмай ўтираверибди.
Ўқитувчи ёнига келиб дебди:
— Яна шу аҳволми Мадияров?! Майли, яна ўша гап. Бу хонада нечта лампочка бор? Топсанг, баҳоинг - беш!
— Албатта еттита, устоз! – дебди талаба.
— Бекорларни айтибсан! Бугун мени чўнтагим бўм-бўш, - деса, Мадияров:
— Лекин мени чўнтагимда лампочка бор! – деб чўнтагидан лампочкани чиқарган экан.
Сэлфига тушган икки дугона суратга қараб туриб, бири дебди:
— Вой, хунуклигини қара! Бўлмайди! Қайтадан тушамиз!
Иккинчиси:
— Сен яхши тушгансан! Мени қарасанг-чи... – деса, дугонаси:
— Мен шундоқ ҳам сен ҳақингда гапиряпман, - дермиш.
Врач беморга дебди:
— Ҳўш бемор, эртадан бошлаб спиртли ичимликлар, тамаки ва ёғли овқатлардан воз кечасиз.
— Нима учун? Соғлиғимга тўғри келмайдими? – сўрабди бемор.
— Йўқ! Ҳозир кассага бориб хизмат ҳаққини тўлаб келсангиз, бунга имкониятингиз қолмайди... – дермиш врач.
Эркак уйига ковролин тўшаб, ишни тамомлагач, сигарет чекмоқчи бўлибди. Чўнтакларини қидириб, сигаретини топа олмасмиш.
Бир пайт қараса, ковролинни ўртаси дўмпайиб ишиб турганмиш.
“Оббо! Шу етмай турганди. Ковролинни тагида сигарет қутим қолиб кетибди” дебди жаҳли чиқиб. Қараса, ошхонадан хотини чиқиб эри томонга келаётганмиш. Эркак болғани олиб, ковролинни дўмпайиб турган жойини тез-тез уриб, пачоқ қилиб текислаб қўйибди. Хотини эрини тепасига келиб:
— Адаси, сигаретингизни қидирмадингизми? Мана, ошхонада қолдирибсиз. Кеча сиз менга совға қилган янги телефонни топа олмаяпман, кўрмадингизми қаерда қолди экан?! – дермиш.
Сизнинг маошингизга қанча?
Раҳбарингиз кўзи билан қаралса: “Бунча-ям кўп маош тўлаяпман...”
Хотинингиз кўзи билан қаралганда: “Шу-ям пулми? Бунча кам...!”
Ўзингизни кўзингиз билан қараганда: “Мен давлатга текинга ишлаб беряпман!”
— Дўстим, нима замонларга қолдик?!
— Тинчликми, нима бўлди?
— Пластик карточкамдаги ойлик маошимни нақд пул қилиш учун банкоматга боргандим.
— Хўш?
— Ўзи 1 миллион маош оламан. Банкомат эса яна минг сўм сўраяпти.
— Оғайни, хотиним билан уришиб қолдик.
— Нима бўпти? Биз ҳам жанжаллашиб турамиз.
— Сизларда ким биринчи бўлиб гапиради? Хотинингми ёки сенми?
— Албатта, хотиним.
— Қандай қилиб?
— Уйдаги модемни секин ўчириб қўяман. Хотиним дарров “Интернетни тузатиб беринг” деб ялиниб келади.
