Стоматология поликлиникаси йўлагида асабийлашиб сигарет чекиб юрган врачни учратган ҳамшира ундан сўрабди:
— Нима бўлди, тинчликми? Беморингизни тишлари жуда ёмон аҳволдами?
Врач асабийлашиб дебди:
— Қани энди шундай бўлганида... Беморимни ҳамма тишлари соғлом, лекин уни пуллари кўп!!!
Дорихонага бир аёл кириб дебди:
— Ҳурракни тўхтатишим керак, шунга дори борми?
— Ҳурракни ўзи ким отади?
— Эрим.
— Мана сизга 1 ўрам пахта!
— Пахтани бошимга ураманми?
— Ҳар куни қулоғингизга тиқиб ётсангиз, ҳурракни эшитмайсиз.
Хотинининг жанжалларидан тўйиб кетган эр ортиқ бундан яшаб бўлмаслигини тушуниб етибди. “Бир нима қилишим керак!” деб ўйлабди-да, шартта деразани очиб токчага чиқибди. 6-қаватдан пастга қараб турса, хотини чиқиб қолибди:
— Нима қиляпсиз, адаси? – дебди хотини.
— Хайр хотин! Ортиқ сен билан яшай олмайман! Жонга тегди! Ҳозир ўзимни шу ердан ташлайман! – дебди эри.
Хотини югуриб ошхонага кириб кетибди. Зум ўтмай, қўлида ахлат челак билан чиқиб дебди:
— Адаси шуни ҳам олиб кетинг. Барибир пастга кетяпсиз-ку...!
Бир куни танк билан запорож учрашиб қолибди.
— Нега сени ичак-чавоғинг нотўғри жойда жойлашган? – деб кулибди танк запорожни устидан.
— Сени бошинг чирпирак бўлиб айланяпти, мен ҳеч нарса демаяпман-ку! - деган экан запорож.
Турмушга чиққан қиз онасига норози бўлиб шикоят қилаётганмиш:
— Ойи, эрим билан ортиқ яшай олмайман!
— Нега?
— Уни тушуна олмаяпман. Ҳар доим тортишамиз, жанжаллашамиз. Эримни камчиликлари жуда кўп!
— Қизим, сен олча ейишни яхши кўрасанми?
— Олча? Ҳа, албатта. Лекин ҳозир буни нима алоқаси бор?
— Олчаларни еганингда ичидаги данакларини чиқариб ташлайсан-ку... Ҳаётда ҳам шундай қилгин. Олчани егин-у, данагини олиб ташлашни ўрган!
Инсонларга ишонмаслигимнинг сабаби 2 та:
1. Мен уларни мутлақо танимайман.
2. У инсонни мен жуда яхши биламан.
Ёши бир жойга бориб қолган футбол ишқибози болалик хотираларини гапириб бермоқда:
“Бир ёшлигимизда жаҳон чемпионатини оқ-қора телевизорда кўрар эдик. Бир гал эсимда, телевизоримизни рангини оқартириб юборсам, экранда англияликлар кўринмай қолди. Экранни сал қорайтирсам, майдондан нигерияликлар йўқолиб қолди”.
Ўғли компьютер олдидан ҳеч кетмаётганини кўрган онаси ошхонада туриб унга дебди:
— Келақол ўғлим, овқат тайёр!
— Ҳозир ойижон, ҳозир.
Онаси яна унга:
— Келақол энди, овқатинг совиб қолади...
Ўғли ўрнидан туриб ошхонага кириб борса, онаси тезгина югуриб бориб, компьютер олдига ўтирибди-ю, хурсанд бўлиб ўзига-ўзи:
— Яна алданди, лақма! – дермиш.
Гўзал бир қиз кўчада кетаётиб қоқилиб тушибди.
Буни кўрган йигит кулиб юборса, қиз дебди:
— Яхши-ям мени эркаклар кўрмади. Жуда уялган бўлардим...
