Ҳайдовчилик гувоҳномасига ўқиётган аёлга инструктор дебди:
— Мен машинани тўхтатинг десам, сиз нима қиляпсиз?
Аёл:
— Тўхтаяпман-ку?
Инструктор:
— Машина тўхтасин, миянгиз ишлашдан тўхтамасин!!!
Ўзбек футболчиларининг жаҳон чемпионатига чиқмаётганини сабаблари:
1. 2010 йил – Африка жуда иссиқ эди.
2. 2014 йил – Бразилия узоқлик қилди.
3. 2018 йил – Россияга ўзбеклар борса, қурилишга келишди деб ўйлашади.
4. 2022 йил – бир баҳона топилиб қолар ...
— Агар сенга катта пул эвазига кўчага чиқиб “Мен бадбашараман” деб бақириб юргин дейишса рози бўлармидинг?
— Албатта! Бадбашара бўлсам ҳам аҳмоқ эмасман-ку!
— Стюардесса, нимага самолёт силкиниб учяпти?
— Ким айтди сизга учяпмиз деб?! Самолётимиз носоз экан. Самарқандгача 300 километр, ерда юриб етиб олишга қарор қилдик.
Судья:
— Айбланувчи, ойлик маошингиз 500 минг сўм бўлса-ю, сиз 2 қаватли уй, далаҳовли қуришга пулни қаердан оляпсиз?
Айбланувчи:
— Жаноб судья, бу саволингизга жавоб беришим учун менга вақт керак...
— Жуда яхши. 7 йил етадими?
Бир аёл диетолог врачга қўнғироқ қилиб дебди:
— Доктор, тез озмасам бўлмайди. Жуда-ям семириб кетганга ўхшайман.
— Нега унақа деяпсиз? – сўрабди врач.
— Бугун гапирадиган тарози сотиб олган эди. Уйга олиб келиб унга чиқсам, тарози менга “Шошилмай, биттадан чиқинглар
Тез ёрдамга қўнғироқ. Аёл киши:
— Алло, тезоқ етиб келинг. Ўғлим суварак еб қўйди.
— Ҳечқиси йўқ! Кўнгли беҳузур бўлиб, чиқариб юборади.
— Мен ўғлимга “Суваракка қарши дори”ни ичирган эдим...
— Тез манзилни айтинг! Йўлга чиқяпмиз!
Заргарлик дўконига кирган йигит соатларга қараб турса, сотувчи қиз келиб дебди:
— Ҳурматли мижоз, сизни омадингиз бор экан. Бизда аёллар зиракларига чегирмалар бошланди. Севган қизингизга арзон нархларда зирак сотиб олишингиз мумкин.
Йигит хафа бўлиб:
— Севган қизим йўқ мени, - дебди.
Сотувчи яна:
— Қанақасига?! Шундай келишган йигитни севган қизи бўлмаса?! Нега ахир? – деса, йигит яна хафа бўлиб:
— Хотиним рухсат бермаяпти, - дермиш.
Навбатдаги мағлубиятдан кейин Ўзбекистон футбол ишқибозлари чойхонага кириб аскиялашиб ўтиришганмиш:
— Ман ўйинчиларимиз тепган тўпини капалакка ўхшатдим.
— Нега?
— Бурчакдан тўп тепишлари ҳудди капалак оҳиста учиб, рақиб дарвозабонини қўлига секингина қўнгандай бўлганлиги учун...
— Мен эса ўйинчиларимизни эртакларимиздаги кенжа ботирга ўхшатдим.
— Нега?
— Тўп билан дарвозага яқин келганда дарвозага тепайми, чапга оширайми ёки ўнггами? - деб чуқур ҳаёлга ботишганлиги учун...
— Мен эса ўйинчилармизни меҳмондўст азаматларга ўхшатдим.
— Нега?
— Ҳеч кўптокни талашишмайди. Олинг-олинг деб меҳмонларга узатгани учун...
Душанба куни эрталаб ҳамкасбларнинг ишхонадаги суҳбати:
— Дўстим, чин сўзим, бошқа ичмайман, бўлди!
— Наҳотки. Нимадир бўлдими?
— Жума куни ишдан уйга қайтдим. Қарасам, роса чарчабман. Шкафда беркитиб қўйган бир шиша ароқни олиб ичдим-да, ухлашга кириб кетдим.
Эртаси куни кўчага чиқсам, ҳамма гапиряпти. Нима эмиш?! Кеча кечаси билан бутун маҳаллани ухлатмай, кўчада бақир-чақир қилганмишман. Бўлиши мумкинмас дўстим. Ухлашга ётганим аниқ эсимда...
