Бир чол тилла балиқ ушлаб олган экан. Ҳар доимгидек, балиқ тилга кириб чолга дебди:
— Мени қўйиб юбор! Истаган тилагингни бажо келтираман...!
Чол кўпам ўйлаб ўтирмай:
— Гўзал аёл бер менга! – дебди.
Сувдан гўзал пари чиқибди.
— Бундан ҳам гўзалроқ бўлсин, - дебди яна чол.
Аввалгисидан икки карра гўзал ҳуснли пари чиқибди.
Чол яна:
— Гўзалликда тенгсиз бўлсин! – деган экан, балиқни жаҳли чиқиб:
— Ношуд банда, яхшиликни билмадинг, - деб сувга кириб кетибди.
Чол не кўз билан кўрсин-ки, сувдан ўзини кампири чиқиб турганмиш.
Биринчи синфда:
— Тошматов, икки карра икки нечи бўлади?
— Тў-ў-ўрт!
— Нега йиғлаяпсан?
— Беш бўлишини хоҳлайман.
Бешинчи синфда:
— Тошматов, икки карра икки нечи бўлади?
— Тўрт!
Коллежда:
— Тошматов, ҳалигача билмайсанми!? Икки карра икки нечи бўлади?
— Ўзингиз айтаверинг устоз, қанча бўлади...?
Кечадан бери телефонимга СМС келади. Нима эмиш, “Замонавий ва озода жамоат хожатхоналарини ташкил этинг ва солиқ имтиёзларига эга бўлинг!” Замонавий қилиб-ку қуриб қўйишар, аммо озодалигини қандай сақлашади? Бечора тадбиркорларимиз...
Эчки катта ўрмонга нозир қилиб тайинланибди. У типратиканни “Тиканларинг жамоат жойида хавфли”, деб қамаб қўйибди. Қамоқхона камерасига кирса, лайлак ўтирганмиш.
Типратикан унга ҳасрат қилибди:
— Қара, тиканим учун қамашди. Бу табиатдан шунақа бўлсам, мен нима қилишим керак?
Лайлак:
— Э, бу ҳеч нарса эмас! Мени ҳар йили қишда қайси даромад ҳисобига жанубга дам олгани учиб кетасан деб қамашди... - дермиш.
Ёш қиз телефонига қараб ўтирса, бувиси ёнига келиб:
— Шу телефонингни доим қўлдан қўймайсан. Нималар қиласан? – дебди.
Қиз жавоб берибди:
— Қаранг бувижон, мана бу он-лайн дўкон. Бу группалардан кўйлакларни буюртма қилса бўлади. Уйгача олиб келиб беришади. Мен мана буларни буюртма қилдим...
Бувиси:
— Болам, шунча тунги кўйлакларни нима қиласан? – деса, қиз:
— Бувижон, бу тунги кўйлаклар эмас! Ўқишга кийиб борадиган кўйлаклар-ку ахир!!! – дермиш.
— Яхши қиз, ёшингиз нечида?
— 23ни уриб қўйгандим...
— Анча бўлдими урганингизга?
— 7 йилча бўлиб қолди...
Бир чукча ёзда Ўзбекистонга меҳмон бўлиб келибди. Ўзбек чукчага дастурхон ёзиб меҳмон қилибди.
Вақт ўтиб ўзбек хам Чукоткага меҳмонга борса, дастурхонда совуқда муздек сув турган экан ўзбек:
— Ўзи 30 даража совуқ бўлса. Бу нимаси? - деса, чукча:
— Ўзинг 40 градус иссиқда менга қайноқ чой узатгандинг, олинг совумасин деб... Эсингдами? - дермиш.
Бир йигит бозорда аёллар тақинчоқларини сотиб ўтирса, ёнига чиройли қиз бувиси билан келиб сўрабди:
— Мана бу тақинчоқ неча пул?
— 20 та бўса дебди, - йигит ҳазиллашгиси келиб.
Шунда қиз:
— Мен шунисини оламан. Ҳаққини бувим тўлаб юборадилар, - дермиш.
Чироқлари ўчирилган хонада эр диванда телевизор кўриб ётса, хотини ёнига келиб ўтирди-да, — Нима қўряпсиз? – деб сўрабди.
Шу пайт эри секин хотинининг қўлини, кейин билакларини, кейин белини силаб туриб, тўхтаб қолибди.
Хотини кинояли оҳангда:
— Ҳа, нимага тўхтаб қолдингиз? – деса, эри:
— Телевизорни пультини устига ўтириб олмадингми деб қидираётгандим. Мана топдим, - деган экан.
Икки дўст суҳбатидан:
— Қарияларимиз айтишади-ки, аввалги ўзбек киноларини кўрган одамлар, ўзларига керакли хулосаларни чиқаришар экан. Ҳозиргилари эса унақа эмас!
— Бўлмаган гап! Масалан, мен кеча бир кино кўрдим... Бошқа умуман ўзбек фильмларини кўрмайман деган хулосага келдим.
