Кеча уйга ичиб келсам, болаларим ҳам, хотиним ҳам мени танишмади.
Эртаси куни уйғонсам, бошқа хонадонга кириб қолган эканман.
Бир йигит уйига қўнғироқ қилса, беш ёшли қизи олибди:
— Ойинг қани?
Қизалоқ:
— Тепадаги ётоқхонадалар. Битта амаки билан гаплашиб ўтиришибди, - дебди.
Йигитни ранги ўчиб :
— Ҳозироқ тепага чиқасанда, “Дадам келдилар!” дейсан, кейин менга нима бўлганини айтасан! - деб буюрибди.
Орадан беш дақиқа ўтиб қизалоқ гўшакни олиб:
— Алло! Дада! Ойим зинадан югуриб тушаётиб халатига уралашиб йиқилиб, "Вой-войлаб" ётибдилар. Ҳалиги амаки иккинчи этаждан ўзини ҳовузга ташлаб, сув йўқлиги учун ухлаб қолди, - деса, йигит ҳайрон бўлиб:
— Ие, уйимизда ҳовуз йўқ эди-ю?!
— Дада, ўзингиз қурдирдингиз-ку ҳовузни... - дебди. Йигит баттар ажабланиб:
— Бу ўзи Эшматовлар хонадоними? - деб сўраса, қизалоқ:
— Йўқ, уларники эмас - дебди.
Йигит телефонига терилган рақамларга бир қарабди-да, жилмайиб:
— Узр қизалоқ, адашибман, - деган экан.
Аёли эрига қараб:
— Шу суратдаги болакайни кўряпсизми?
— Ҳа, нима эди?
— Кечқурун шу болани боғчадан олиб келасиз...
Бир куни чол-кампир ёшликни эслашмоқчи бўлишибди. Чол кампирга дебди:
— Мен сени учрашувга чақираман.
Чол учрашув жойига бориб, кампирни бир соат кутибди. Кампирни ёнига қайтиб келиб:
— Нега бормадинг, - деса, кампир:
— Онам рухсат бермадилар, - дермиш.
Ўғли отасини кўкарган кўзига қараб:
— Ада, кўзингизга нима бўлди? - деса, отаси ғазабланиб:
— Агар мени машинамда дугоналарингни лаб бўёғи яна тушиб қолгудек бўлса, иккинчи кўзим ҳам шу аҳволга тушади!
Йигит дўсти билан гаплаша туриб дебди:
— Нега футболга қизиқмасанг ҳам, нуқул футбол кўришга бораверасан?
Дўсти бўлса:
— Ишга борсам бошлиғим бақиради. Уйга борсам хотиним... Футболга борсам мен бақираман.
— Азизим, тушимда менга тилла узук совға қилганмушсиз...
— Айтганларимни қилиб, яхши бўлиб юрсанг, яқинда тилла билакузук ҳам совға қиламан, тушингда!
Хотин эрига:
— Ҳой дадаси, ўғлингизга айтинг, интернетни йиғиштирсин! Дарсини қилсин!
— Онаси, ўзинг айт! Ўғлинг мени "чёрный"га киритиб қўйган.
— Азизим мен чиройлиманми?
— Ҳа, чиройлисан!
— Мени севасизми?
— Ҳа, севаман!
— Унда ичишни ташласангизчи?
— Унда кўзимга ялмоғиздек кўринасанда, - дермиш
Афандининг бир ўртоғи касал бўлиб қолди, уни кўргани бориш олдидан хотинидан маслаҳат сўради:
— Касал кўргани борганда нима дейилади?
— Бориб «аҳволингиз қалай?» деб сўрайсиз, у «шукур, яхшиман» дейди, сиз «хайрият» дейсиз, «иштаҳангиз қалай, нима егингиз келади?» деб сўрайсиз, у кўнгли тортган овқатни айтади, сиз «ундан кўпроқ еб туринг, мен ҳам янаги келишимда олиб келаман» дейсиз, қайтар вақтингизда яқин ўртоқларингиз келяпдими» дейсиз, у «ҳа, келяпти» дейди, сиз «хайрият, келиб туришган бўлса яхши, мен ҳам кўриниб қолишса айтиб юбораман» деб келаверасиз, — деди хотини.
Афанди ўртоғиникига борди, у оғир аҳволда ётар эди, Афанди ундан сўради:
— Аҳволингиз қалай?
— Кўриб турибсизку, ўладиган бўлиб қолдим.
— Хайрият, — деган эди, касал ижирғиланди, Афанди сўроқни давом эттирди:
— Иштаҳангиз қалай, нима егингиз келади?
— Ажалнинг уруғини!
— Ушандан кўп-кўп еб туринг, — таскин берди Афанди, — мен ҳам янаги келишимда ундан олиб келаман.
Афандининг бу гапидан асаби бузилган касал тескари қараб олди. Ниҳоят, Афанди яна сўради:
— Мендан бошқа ўртоқларингиз ҳам кўргани келишяптими?
— Ҳа, Азроил келяпти! — деди аччиғланиб касал.
— Хайрият, келгани яхши, мен ҳам кўча-куйда кўриниб қолса, айтиб юбораман,— деб Афанди жўнаб кетди.