Qizim, nega idish tovoqlaring sinib yotibdi?
— Kuyovingiz bilan urishib qoldik.
— Divanning oyoqlari nega sinib yotibdi?
— Kechqurun kuyovingiz bilan yarashib oldik...

Xaridor so‘rayapti:
— Soyaboningizni sifati yaxshimi?
Sotuvchi:
— Ha, albatta, besh yilga kafolati bor, fakat uni yomg‘irdan va quyoshdan saqlash tavsiya etiladi.

Xizmatkor betob bo‘lib qolgan edi, uy bekasi shifokorga odam jo‘natdi. Shifokor kelib bemorni obdon tekshirdi. Uy bekasi xonadan tashqariga chiqishi bilan xizmatkor shifokorning qulog‘iga asta shivirladi:
— Doktor, men kasal emasman, faqat olti haftadan buyon xujayin haqimni bermayapti, uni olguncha yotaverishga ahd qildim.
— Uy bekasi meni to‘qqiz marta chaqirib, sariq chaqa ham to‘lagani yo‘q, sal suriling, unda men ham o‘ringa yonboshlay, — dedi shifokor.

Poyabzal ustaxonasining direktori Afandiga maqtandi.
— Menga qoyil bo‘ling, kuniga 200 kg mix, 100 kg yelimni tejab qoldim.
— Qoyilman sizga,— dedi Afandi, yirtiq tuflisini ko‘rsatib,— ko‘ryapsizmi, mening tuflim ham «til»ini chiqarib gapingizni ma’qullamoqda.

— Yoshligimda bir qiz meni deb o‘zini o‘ldirmoqchi bo‘lgan.
— Rostanmi?
— Ha, menga turmushga chiqmaslik uchun o‘zini daryoda cho‘ktirishga qaror qilgan.

Mantiq haqida:
Erkaklarda: bilsam — o‘ldiraman
Ayollarda: o‘lsam ham — bilib olaman

— Allo, boshlig‘ingiz bilan gaplashmoqchiman.
— Boshliq bandlar
— Axir men xotiniman...
— Hamma ayollar xotiniman deb, telefon qiladi.

Afandi tirikchilikdan qiynalib, bir o‘rtog‘iga hasrat qildi.
— O‘zingning e’tiqoding past,— dedi o‘rtog‘i,— har kimdan tama’ qilib yurmay, to‘g‘ri xudoning o‘zidan so‘ra.
Afandi «qani, xudoning o‘zidan so‘rab ko‘ray-chi» deb. Qassobdan qo‘yning pufagini olib keldi. Uni obdan iylab, puflab rosa shishirdi-da, oftobda qurutdi. Keyin o‘tirib, bir parcha qog‘ozga ariza yoza boshladi: «E xudo, menga yuz tanga kerak bo‘lib qoldi. Dargohingdan noumid qaytarma, shuni ato qil»,— deb turar joyini ma’lum qildi. Arizani taxlab pufakka bog‘ladi-da, uchirib yubordi.
Osmonda uchib ketayotgan pufakni shahar qo‘rg‘onida turgan merganlar ko‘rib qolib, darhol urib tushirishdi. Bundoq qarashsa, qog‘ozga ariza yozilgan. Ulardan biri arizani podshoga olib borib ko‘rsatdi. Podsho o‘qib ko‘rib, bu Afandining ishi ekanligini payqadi. «Qani, nima derkin,»— deb, jo‘rttaga yuz tanga o‘rniga ellik tangani bir vaziriga berib yubordi.
— Afandim, siz xudodan yuz tanga so‘raganmidingiz?— dyedi vazir.
— Ha, so‘ragan edim.
— Kechirasiz, so‘raganingizdan bir oz kamroq berib yubordi, vazir unga haligi pulni berdi.
Afandi pulni sanab olib, «Ha mayli, ellik tangani bergan xudo qolganini ham berar»— deb, vazirni jo‘natdi.
Mazaxo‘rak bo‘lgan Afandi ertasiga yana ariza yozib uchirdi. Shahar muhofizachilari uni ham urib tushirib, arizani podshoga yubordilar. Podsho arizani o‘qidi: «E xudo, mening turar joyim o‘zinga ma’lum. Shunday bo‘lganidan keyin, nega o‘z qo‘ling bilan yuboraqolmay, vazirdan berib yubording? Vazirlarning fe’li o‘zinga ayon ediku. Mana, yarmisini urib qolib, yarmisini olib kelibdi. Endi bevosita o‘zimga to‘g‘ri yuboraver...»

Kasallik varaqasini to‘ldira turib, doktor bemor ayoldan so‘rabdi:
— Xo‘sh, opajon yoshingiz nechada?
— Opajon, demang meni! Axir endigina yigirma sakkiz yosh va bir necha oyga to‘ldim...
— Xo‘sh, necha oy?
— Bir yuz to‘kson sakkiz oyga...

— Abduraim nimaga buncha xursandsan?
— Ee, oshna lo‘lilardan 50 dollarga barmog‘imday keladigan tilla tross oldim. Esingdami qalbaki 100 dollarni axlatdan topib olgandim?
O‘sha 100 dollarni bergandim, 50 dollar qaytim ham qaytarishdi. Boplabmanmi?
— Iye, bu tillamas-ku, ko‘p xursand bo‘laverma.
— Nega xursand bo‘lmay, axir lo‘lilar qaytimga bergan 50 dollar toza ekan, tekshirtirdim oshna.