Shifokorlar xonasida jarrohlar choy ichib suhbatlashib o‘tirishgan edi. To‘satdan xonaga yosh jarroh hovliqib kirib keldi:
— Iltimos, yordamlashvoringlar! Operatsiya xonasida bemorning qornini yorib qo‘ydim, endi u yog‘ini nima qilishni bilmayapman.

Jinnixonadagi vrachlar jinnilar endigacha davolangandir, deb o‘ylab hamma jinnilarni yig‘ibdi.
Bitta jinni gazetani ustiga o‘tiribdi. Vrachlar kelib jinnidan:
— Nimaga bunday o‘tiribsan, - desa.
Jinni:
— Boshqalardan baland o‘tiray deb, - deganmish

Chol kampirga:
— Bo‘g‘irsoq pishir. Lekin bu safar uni to‘rtburchak qilib pishir. Yana qochib ketmasin, - debdi.

Afandi shustriy qizga uylanibdi, oradan uch oy o‘tgandan keyin xotini o‘g‘il tug‘ibdi, Afandi boshini qashlab xotinidan so‘rabdi
— Xotin ayollar odatda 9 oyda tug‘adi sen esa uch oyda tug‘dinga desa, xotini dermish:
— Voy adasi Manga uylanganizga qancha bo‘ldi?
Afandi:
— uch oy.
Sizga erga tekkanimgachi?
Afandi
— uch oy.
To‘yimiz bo‘lganigachi?
Afandi
— uch oy.
Uchovini qo‘shsa qancha bo‘ladi?
Afandi
— 9 oy!!! Shuni xisoblamabman xotin dermish.

O‘qituvchi:
— Endi men sizlarga Pifagorning ushbu nazariyasini isbotlab beraman. Orqa partada o‘tirgan Murod:
— Shart emas, ustoz. Biz sizga shundoq ishonamiz.

Bir qulogi kar bo‘lgan, kichkintoy Lizani, oyisi erkalab Mono Liza deb chaqirar edi.

Podsho Afandini masxaralash maqsadida saroy ahlini yig‘ib, farmoni oliy o‘qidi:
— Biz bugundan boshlab Nasriddin Afandini eshak boshilik martabasiga muvofiq ko‘rdik...
Afandi o‘rnidan turib podshoga ta’zim qildi va borib taxtdan ham yuqoriroq bir joyga borib o‘tirdi.
— Ha, Afandi, — dedi podsho,— nima uchun mendan ham yuqoriroqqa o‘tirdingiz?
Afandi qo‘lini ko‘tarib dedi:
— Taqdirga tan bering, shohim! Men o‘z vazifamni bajarishga kirishdim!

Er xotiniga maqtandi:
— Qara, qanchalik ko‘p baliq ovladim!
— Boshimni qotirmang! Qo‘shnimiz uyga kelishdan avval baliq sotadigan do‘konga kirganingizni ko‘ribdi…
— Nimasini aytasan… Baliq ko‘pligidan yarmini do‘konga topshirishimga to‘g‘ri keldi…

Xotin darg‘azab bo‘lib eriga:
— Gapingizning mazmunidan, siz uchun birinchi o‘rinda futbol, ikkinchi o‘rinda men turar ekanman-da!
— Sen hali ulfatlarim, ma’ishat va moshinam borligini butunlay unutib qo‘yibsan...

Afandi qo‘sh xaydab yurib bir xum oltin topib oldi. Atrofiga olazarak qaragan edi, yonida ov qilib yurgan podshoga ko‘zi tushdi. «Agar shu oltinlarni podshoga bersam, biror shaharga meni hokim qilar» degan xayol ko‘nglidan o‘tdi-da, podshoni chaqirdi. podsho ham kela boshladi, U kelguncha, oltinlarning mehri o‘tkirlik qilib, uni podshoga bergisi kelmay qoldi. Podsho:
— Nima ishing bor, meni nega chaqirding!— dedi.
— Shohim, siz ko‘zchi, didi baland odamsiz, bir chamalab ko‘ring-chi, haydalgan joy ko‘pmi, haydalmaganimi?— dedi Afandi.
Nihoyatda achchig‘langan podsho:
— Ablah, mening ovimga halal berding!— dedida jo‘nab qoldi. podsho biroz yurgach, Afandi yana iyib ketdi-da, oltinlarni unga bergisi kelib chaqirdi:
— Shohim, qayting, bir xum oltin beraman! Oltinning nomini eshitgan podsho otining boshini burib qaytib kela boshladi. Biroq u yetib kelguncha Afandi yana aynib qoldi-da:
— Shohim, bir nazar solib qarang, ola ho‘kizim tez yuradimi, qorasi ildammi? — dedi Afandi.
Podsho o‘z ichida: «Bu jinni odam ekan» deb xayol qil-di-yu otni choptirib ketdi.
Afandi qo‘shni tugatib, kechqurun xumni ko‘tarib uyiga keldi. Xumni uyga qo‘yib, ho‘kizlarni joylash uchun molxonaga kirib ketdi. Xotini xumni qaragan edi, ichi to‘la oltin. U darrov oltinlarni sandiqqa solib, xumni tosh bilan to‘latib qo‘ydi.
Afandi molxonadan chiqquncha yana oltinlarni podshoga bergisi kelib qoldi-da, xumni qopga solib ko‘tarib, saroyga qarab jo‘nadi. Podsho beklari bilan kengashib o‘tirar edi. Afandi o‘rtaga kirib borib:
— Shohim, sizga bir xum oltin olib keldim,— dedi-da xumni gilamga ag‘dardi.
Undan to‘kilgan toshlarni ko‘rib, hamma ajablandi. Afandi xijolatdan chiqish uchun, dedi:
— Bordi-yu, shu xum to‘la tilla bo‘lganda, necha botmon kelar edi?