Дода латифалар

Мулла Насриддин,- деди бир лақма, — нима учун қулоғим иккита-ю, оғзим битта?
— Кўпроқ тинглаш учун қулоғинг иккита,— жавоб берди Афанди,— агар оғзинг ҳам иккита бўлганда, одамларнинг миясини қоқиб қўлига берардинг!

Туғруқхонада акция эълон қилинди: "Эгизакларни дунёга келтир ва 3чи чақалоққа бепул эга бўл!"

Битта негр саҳрои-кабирда юриб сеҳрли чироқни топиб олибди. Чеккасини ишқалаган экан ичидан Жин чиқиб:
— Учта тилагингни бажараман, буюр!, - дебди.
Негр росса сувга чанқаб, бир неча йиллардан бери аёлларни кўрмаган, қора танли бўлганидан кўп нарсалардан маҳрум бўлаётганлигини ўйлаб:
— Биринчидан мен оппоқ бўлай, иккинчидан атрофимда яланғоч аёллар кўп бўлсин ва учинчидан доимо сув ёнимда бўлсин, - дебди.
Жин ҳам замонавий жинлардан экан, росса ўйлаб кўриб негрни энг одам кўп бўладиган аёллар ҳожатхонасидаги унитазга айлантириб қўйибди.

Иккита аёл ҳаммомнинг ечиниш хонасида кийинмоқдалар. Аёлларнинг биттаси эркакларнинг трусигини кийиб олган эди. Шериги:
— Менга қаранг Таннозхон, қачондан бери эркакларни трусигини кияяпсиз?, - деса.
Ҳалиги аёл:
— Эрим шу трусикни кроватимиз тагидан топиб олгандан бери, - дермиш.

— Ай, ай, ай, тортмен оғрияптику, нима битта тешикни топа олмаяпсизми?
Йигит:
— Қимирламагин.
Қиз:
— Топдизми?
Йигит:
— Ҳа, топдим. Ҳозир тиқаман.
Қиз:
— Аааайй, оғрияптикууу!
Йигит:
— Э, ўчир овозингни нима ман санга ҳар доим зирак тақиб юрибманми...

Бир киши қафасда уч дона тўтиқуш олиб ўтирарди. Харидор уларнинг нархини сўради.
— Биринчиси уч юз минг. Гапиради. Иккинчиси беш юз минг. У ҳам шеър айтади ва қўшиқ куйлайди. Бунисини нархи бир миллион сўм. Лекин у на гапиради, на қўшиқ куйлайди.
Харидор:
— Унда нега бунча қиммат.
— Билмадим-у, лекин мана бу иккиси уни “устоз” деб чақиради.

Афанди бемаҳалда уйига меҳмон бошлаб келган эди, хотини уришиб берди:
— Уйда ҳеч нарса йўқ-ку, меҳмон бошлаб келасиз!
— Ундай бўлса,— деди Афанди,— меҳмон кўчада турибди, чиқиб Афанди йўқ дея қол!
Афандининг хотини йўлакка чиқиб, эшик орқасидан:
— Хуш келибсиз, меҳмон, уйга киринг десам, Афанди йўқлар, энди борларида бошқа келарсиз,— деди.
Меҳмон ўшқирди:
— Қанақа бемаъни хотинсиз! Ҳозир ҳолу жонимга қўймай олиб келдилар-ку. Ҳозир кўз олдимда уйга кириб кетдилар!
Афанди қулоқ солиб турсан эди, эшикка яқинроқ бориб деди:
— Афандининг эшиги битта деб сенга ким айтган эди, нариги эшикдан чиқиб кетгандир-да!

Бир йигит ҳеч уйланмасмиш. Онаси:
— Болам нега кўрсатган қизларимни бирортасини ҳам хоҳламаяпсан, деса,
Ўғил:
— Она уларнинг ҳаммаси ғирт, дебди.
— Вой у нима дегани, деса,
Ўғил:
— Нима дейишни билмай, ишёқмас, дангаса, уйқучи, деб тушунтирибди.
Она шунда:
— Вой 3 опанг ҳам ғирт эди, биб бинойи яшаб кетди, қолаверса манам роса учига чиққан ғирт бўлганман. Аданг сезмаган ҳам, дермиш.

Миср эҳромларини барпо этиш вақтида қурувчилар тош плиталарни кўтаришда аллақандай кўтариш механизмлари - замонавий лифтларга ўхшаш воситалардан фойдаланишган, деган фикр бор.
Эҳромларнинг юқори қисмларида меҳнат қилган қуллар таббий эҳтиёжларини қондириш учун жиддий муаммоларга дуч келишган: чунки баландликдан туриб ҳожатни чиқариш туфайли улар қоровулларнинг ғазабига ва фиръавнларнинг лаънатига дучор бўлишлари мумкин эди.
Фақатгина лифт ихтиро қилингандан сўнггина олимларимиз қуллар ушбу нозик вазиятдан қандай чиқиб кетишганини иҳтиро қилишди.

Шаҳар ҳокимининг томоғига суяк тиқилиб, ўладиган бўлиб қолди. Қаратмаган табиби қолмади. Ҳеч ким чора қилолмади. Ниҳоят Афандини эслашди, унга одам юборилди. Афанди ўзи келмай бир парча қоғозга бир нима ёзиб юборди.
Ҳоким қоғозни очиб кўриши билан бўйни чўзилди-ю, суяк — томоғидан ўтиб кетди.
Одамлар ҳайрон бўлиб, коғозга қандай дуо ёзилган экан деб қарашса, Афанди:
— «Порага келган қўйнинг суяги», деб ёзган экан.