Дода латифалар

Ўғли отасидан сўради:
— Дада ҳаётда ялмоғиз кампир йўқ-а?
Дадаси диванда ўтирган қайнонасига қараб қўйди-да, сўнг ўғлига деди:
— Мен ҳам болалигимда шундай деб уйлардим.

Афандидан бир киши сўради:
— Афанди, киши кўрпада қандай ётса тинч ётади?
— Ҳар кимнинг таъби.
— Мен, қайси томонга ағдарилмай, ҳеч тинчимайман.
— Бўлмаса, гўрга киргунча сабр қил,— деди Афанди.

Подшо саройида саркардалар суҳбатлашиб ўтиришар, ҳар ким ўз қаҳрамонлигини айтиб, лоф урар эди. Бир мақтанчоқ бундай деди:
— Уруш шундай қаттиқ бўлдики, ўқ бамисоли ёмғир бўлиб ёғар эди, душман билан аралашиб кетиб қилич тагида қолибман, каллам узилиб, бўйнимнинг терисига илиниб қолибди...
Сухбатда Афанди ҳам бор эди, сўз қистирди.
— Урушда одам қизишиб кетгандан кейин шунақа бўлар экан-да, сизнинг бошингиз бўйнингизнинг терисига илиниб қолибди-ку, менинг бошим елкамдан тушиб, уч-тўрт юмалаганини билганим йўқ, уруша бердим....

Қорангни ўчир! — деб эрталаб соат 6 да келган эрига аёл бақира кетди. Шўрлик эр қўлига латта олиб, уй ишларини бошлаворди..

Ёшлигида бир куни отаси Афандини пиширилган калла олиб келиш учун бозорга юборди. Афанди каллани олиб келаётиб унинг гўштларини еб қўйди.
— Ўғлим, олган каллангда сира гўшт йўқ-ку? — сўради отаси.
— Кўрмаяпсизми, дада, қўйнинг ўзи жуда ориқ экан?
— Хайр, майли, ориқ ҳам бўлсин, лекин қулоғи қани?
— Гаранг қўй бўлса керак, ўзи қулоғи йўқ эди.
— Қизиқ, каллада кўзи ҳам йўқ-ку, ахир?
— Бечора қўйнинг кўзи кўр экан. Шунинг учун ҳам қассобнинг пичоғидан қочиб қутулолмаган-да.
Отаси аччиғланиб жағни очиб кўрган эди, тили ҳам йўқ экан.
— Тили қаерда қолди буни? — бақирди отаси.
— Эҳтимол, шунча айби устига қўй соқов ҳамдир.
— Суякдаги тери, гўштлари қани бўлмаса?
— Кўриб турибсиз-ку, ўзи шип-шийдам кал экан.
Ҳар бир саволга Афанди пухта тайёрланиб келганини кўрган отаси бошқа ҳеч нарса сўрамади. Афанди отасини юпатиб:
— Қаранг, дада, тишларининг ҳаммаси бутун, бирортаси ҳам нобуд бўлмаган! — деди.

Кўнгил қўйган қизингизга нима сотиб олишни билмасангиз, унга гўёки совға сотиб олганингизни айтиб, нималигини топишни таклиф қилинг. У кўнгли тусаган нарсани санаб ўтади.

Маршруткада ҳамма жим кетаётса, бирдан итнинг вовуллаган овози эшитилибди.
Афанди телефонини олиб:
— Ҳа, хотинжон нима дейсан, - дебди.

Ялмоғиз ойнасига қараб сўрабди:
— Бу дунёда ким чиройли, - деса
Ойна:
— Мен, - дермиш

Битта ҳожака Ўзбекистон бўйлаб саёҳатга чиқибди. Фарғонада меҳмон қилишибди, кетишида:
— Мени мозорга оборинглар, - дебди
Оборишибди. У мозорни зиёрат этиб, тиловат қилибди.
Кейин Самарқандга борибди. У ерда ҳам ҳамма жойни кўрсатишибди. Қайтишида яна мозорини зиёрат қилибди.
Кейин Қашқадарёга бориб, айланиб:
— Энди мозорга оборинглар, - деса
— Бизда мозор йўқ, - дейишибди
— Ие, ўлганларни қаёққа кўмасизлар, - деса
— Бизда ҳеч ким ўлмайди, туғилиб Тошкентга кетишади, - дейишибди.

Бир эркак ишхонасига кўзи кўкарган ҳолда келибди. Дўстлари ундан "нима бўлди?", деб сўрашибди.
— Хотиним урди!
— Нега?
— Сенлаганим учун...
— Ол-а, бу нарса учун урмаса керак?! Аслида нима бўлди?
— Тўшакда ётувдик. Хотиним "Биз анчадан бери бирга бўлмай қўйдик, дадаси", деди...
— Мен эса "биз эмас, сен", деб юборибман.