Дода латифалар

Дорихонада:
— Менга оғриқ қолдирадиган дори беринг.
— Қаеринг оғрияпти?
— Кечқурун кундалигимни адамга кўрсатмоқчи эдим.

Эр ишдан уйга келса, хотини китоб ўқиб ўтирибди. Эр ундан сўрабди:
— Хотинжон менсиз зерикмадингми? Йўқ, мен кун бўйи Шекспир билан тиллашиб ўтирдим.
— Шунақами? Кўрдим.
— Нимани кўрдингиз?
— Ўша Шекспир карават устида шляпасини унутиб қолдирибди, - дермиш.

Келин ишдан қайтди. Қараса битта овсини йиғлаётган эмиш, иккинчиси эса кулаётган эмиш.
— Нега куляпсиз? - деб сўрабди.
— Қайнонамиз томга чиқаман деб, умбалоқ ошиб йиқилиб тушди.
— Унда сиз нега йиғлаяпсиз, тегида турганмидингиз?
— Йўқ, ман қанақа қилиб йиқилганларини кўролмай қолдим…

Йигит бўлажак келинининг отаси билан суҳбати:
— Қизингиз, мени хотиним бўлишга розилик билдирди!
— Ҳмм, ўзинг айбдорсан, ҳар кун қатнаб юриш натижаси шу-да...

Эрталаб турган эрнинг рўпарасида, хотини энкайиб, гўёки таъзим қилиб турган экан.
Эр:
— Таьзим қилишинг шарт эмас. "Ассалому-алайкум, хайрли тонг бегим" - десанг етарли!
Хотини:
— Эй, боринг-е, белим қотиб қолди, - дермиш

Бир куни Афанди:
— Хотин, таниш муллабаччалар келишди, ошни катта қил,— деди.
Хотини тажанг бўлиб ўшқирди:
— Уйингизда сичқонлар ҳасса таяниб юрибдику, нимангизга меҳмон бошлаб келдингиз?
Афанди меҳмонлар олдига чиқиб деди:
— Хотиним беҳисиз ош яхши бўлмайди дея ётибди. Улмай-нетмай кузга етиб олсак, хотиним отасиникига бориб беҳи олиб келади. Ош дам егунча бир айланиб келинглар!

Афанди кетаётса, икки бола ёнғоқ талашиб муштлашаётган экан. Афанди икковини ажратиб, ёнғоқни олди, уни пичоғи билан иккига ажратиб, мағзини олиб оғзига солди, икки палла пўчоқни болаларга биттадан бериб:
— Бу, сизларни муросага келтирганим учун пичоқ учи,—деди.

Бир куни Ҳасан Ҳусандан:
— Мунча хунуксан? - деб сўрабди...

Афанди бозор айланиб юриб, мевафурушлар растасига кириб қолди, қараса: ўрик қоқи, турли-туман майизлар, писта, бодом, нок, узум ва бошқа мевалар уюлиб ётибди-ю, сотувчилари қимирламай ўтиришибди. Афанди ҳассасининг учини бир боққолнинг кўзи олдига олиб борди. Бундан чўчиган боққол:
— Э бадбахт, қанақа одамсан, кўзимга тиқиб оласан-ку,— деди.
Афанди ҳамма эшитадиган қилиб деди:
— Ахир, кўзларингиз бор экан-ку, нега бу мевалардан емай ўтирибсиз?

100-маршруткада:
— Итингизни сал нарироққа олинг, устимда бургалар сакраб юрибди, — деб норозилигини билдирди йўловчи аёл.
— Қоравой, ёнимиздаги аёлни бурга босиб ётибди, пастга тушақол.