Дода латифалар

— Дадаси бугун тушимга кирибсиз.
— Хўш, тушингда нима қилаётган эканман?
— Менга ям-яшил олмани бир тишлаб, берибсиз
— Бошимни қотирма хотин, айфонга пул йўқ.

Қамоқхонада иккита маҳбус гаплашмоқда:
— Сен нима учун қамалгансан?
— Рақобат қурбони бўлдим.
— Қанақа рақобат?
— Мен худди давлатникига ўхшаган пул ясагандим.

Эр уйига югуриб келиб, ошхонадан хотинини кўтариб чиқиб спальнига қараб югурибди.
Хотин ҳайрон, 5 йилда биринчи марта деб эр, хотинини спальнига ётқизиб, устига ўзи ётиб. Адиёл билан устиларини ёпиб хотинига қараб:
— Қара соат олдим қоронғида ёнади, дебди

Бир куни Афанди қўй боқиб юрса, бир қўйни каласи ариққа тушиб оқиб кетибди, буни кўрган Афанди бир сиқим хашакни олиб, ма-ма жонивор, деб тутиб олибди.

Иккита хўроз:
— Юр кетдик, айланиб келамиз.
— Ҳа, қайерга?
— Табакага!
— У ерда нима қиламиз?
— Яланғоч товуқларни томоша қиламиз.

Афанди бир куни кечаси қабристон ёнидан ўтиб кетаётган эди, қаршидан бир тўда отлиқлар чиқиб қолди. Афанди уларни ўғри гумон қилиб, бир очиқ гўр ичига кириб беркинди. Отлиқлар буни пайқаб Афандини ўғри деб ўйлашди, гўрнинг тепасига келиб:
— Сен кимсан?—дейишди.
— Мурдаман,— деди Афанди.
— Мурда бўлсанг кечаси нима қилиб юрибсан?
— Томоша қилиб юрибман.
— Ўлик ҳам томоша қилиб юрадими?
— Рост айтасизлар, мен хато қилибман,— деди Афанди ва яна гўр ичига кириб кетди.

Шайтон боласига уқтирибди:
— Болам, одамдан узоқрок юр, чунки ўзи гуноҳ қилиб бизга туҳмат қилади.

Бир қари одам касал бўлиб ётиб қолди. Ёнига ўғлини чақириб, васият қила бошлади:
— Болаларим, жон бор ерда қазо бор. Шунинг учун ҳозирдан айтиб қўяй, одамлардан оласи-берасиларим бор. Мен айтиб тураман, сен ёзиб ол.
— Хўп, дада, айтаверинг! Қани, олдин кимлардан ола-силарингиз бор, шуни айтинг!
— Ёз, Эшматда юз сўм, Тошматда юз сўм, Исавойда икки юз сўм, Мусавойда икки юз сўм...
— Ҳа, дадажон, айтаверинг, тағин кимларда бор? Дадаси яна уч-тўрт одамнинг номини айтди. Оласи-ларнинг жами минг сўмча бор эди.
— Болам, энди қоғознинг нариги тарафини ағдар. Кимларга берасиларим бор, шуни ёз.
— Қани, айтинг-чи.
— Исматхўжа акага минг сўм, Рустамхўжа акага минг сўм, Эшон акага икки минг сўм, Мулла Умарбойга...
— Э тўхтанг, тўхтанг, дада, энди айний бошладингиз,— деб, ўғли унинг бошини ушлаб кўрди,— бу гаплар иситманинг ҳароратига ўхшайди. Ёта қолинг дада...

Пиёниста даволанишга келибди. Врач:
— Ҳўш, кўп ичасизми?
— Унчалик кўп эмас, кунига икки литр ароқ холос...Бир грамм ҳам кўп эмас!
— Эх-хе! Анчадан бери ичасизми?
— Унчалик кўп бўлгани йўқ, 12 ёшимдан бери...
— Ух-хў! Бўлмаса, даволанасиз! Факат битта шарти бор!
— Қанақа?
— Даволашни бошланишида кунига 200 граммдан кўп ичмайсиз!
— Икки юз грамм... Бўпти! ...Эртаси куни пиёниста оёғини зўрға судраб босиб, аллақандай қўшиқни хиргойи қилганча келибди.
— Азизим, сиз билан келишгандикку, кунига 200 граммдан кўп бўлмасин, деб!?
— Нима, мени битта сизда даволанаяпти деб ўйлайсизми?

Афанди Самарқандда ўтган азизларни яхши биладиган мулланинг ҳужрасига меҳмон бўлган эди, мезбон кечгача азизларни гапириб, меҳмонга дастурхон ҳам ёзмади. Қорни ниҳоятда очган Афанди муллага луқма ташлади:
— Тақсир, ўша азизлар овқат ейишармиди?