Дода латифалар

Бир эр хотинига 8 март байрамига учта бир хил ички кийимлардан совға қилса, хотини совғаларни олиб:
— Адаси, бу нима қилганингиз? Нега буларни ҳаммаси бир хил? Кўрганлар умуман алмаштирмас экан демайдими?! - деган экан.

Бир куни Месси билан Рональдо гаплашиб қолишибди.
Месси:
— Мени бир нечта кубокларим бор, - дебди.
Рональдо эса:
— Менда эса, Ўзбекистондаги “Уммон” гуруҳини дастхати бор, - деган экан.

Пули йўқ одам ресторандан кабобни ҳидини ҳидлаб-ҳидлаб қайтиб келади.
Тиши йўқ бўри ҳам қўйларни атрофини айланиб-айланиб қайтиб келади.

Бири мақтанчоқ бошқаси эса камтар бўлган икки дўст суҳбати. Мақтанчоқ керилиб гап бошлади:
— Ваниҳоят iPhone 8 олдим. Телефонмисан телефон экан!
Функциялари даҳшат!
— Табриклайман дўстим!
— Ишонасанми, кўчада, ишхонада, транспортда ҳамма менга қарайди... Сени эса юришингни қара!? Хитойликларни матоҳини тутиб...! Гадоймисан нима бало?!
— Насиб қилгани шу эканда...
— Майли сиқилма, зўр бўлади ҳали. Ҳа, айтганча, дўстим, маошгача озгина қарз бериб туролмайсанми???

Учта дугона суҳбатлашиб ўтиришса, биринчиси:
— Эрим менга энг зўр телевизордан олиб берди. Уйда янги фильмларни кўриб ўтирибман, - дебди.
Иккинчиси мақтаниб:
— Мени эрим эса iPhone7 олиб берди. Уйда ўтириб, камера орқали эрим билан гаплаша оляпман, - дебди.
Учинчиси эса:
— Эрим мени кинотеатрларга олиб боряпти. Суҳбатлашиб, сайр қилиб юрибмиз. Демак, мени кўчада олиб юришга уялмаяпти, - дермиш.

Қишлоқда яшайдиган йигитлар кечаси нечида уйга қайтганини ота-онаси аниқ билади.
Чунки тракторда шовқинсиз келиб бўлмайди-да.

Бир куни Ойпошша эрига:
— Дадажониси, қўшнимиз Мехрихонга ўғли Москвадан шунақа сюрприз юборибди-ки, аста қўяверасиз, "ха-ха-ха" Ҳавотир олманг. Ўғлимиз бизга бундай сюрприз, яъниким келин, асло олиб келмайди, "ха-ха-ха", - деса
Ойпошанинг эри хотинига ачиниб қараб:
— Хотинжон, ўғлинг сенга бошингда ёнғок чақиб, маймундай ўйнатадиган "енгил кавалерияни" яъниким келинни тайёрлаб қўйган, - дермиш.

— Манга қара, нега сан пичоқни кўтариб олдинг?
— Сиз.
— Нима, нима сиз?
— Ука... пичоқ кўтариб олганга сизлаб мурожат қилишади.

Афандининг хотини ўлиб, бир тул хотинга уйланди. Бу хотин бўлар-бўлмасга жанжал кўтарар...
— Ўлган эрим ундоқ эди, бундоқ эди, — деб йиғлар эди.
Афанди бир куни ундан баландроқ овоз чиқариб йиғлади. Хотин ҳайрон бўлиб сўради:
— Мен-ку ўлган эримни эслаб йиғлаяпман, сиз нега йиғлайсиз?
Афанди пиқ-пиқ йиғлаб туриб жавоб берди:
— Агар ўша шўрлик эринг ўлмаганда, сен тул қолмаган бўлар эдингу, мен сенга уйланмаган бўлар эдим...

Афанди шайх билан қабристонни зиёрат қилиб юрар эди. У қабр тошига ёзилган бир лавҳани ўқиб ҳайрон қолди, унда: «Бу шаҳарнинг подшоси Султон Абдулмалик поп Султон Абдулмуталиб жаҳонга машҳур бўлиб уч ёшида вафот этди» деб ёзилган экан:
Афанди таажжубланиб шайхдан сўради:
— Уч ёшида ўлган бола қандай қилиб жаҳонга машҳур бўлади?
Шайх жавоб берди:
Султон Абдулмалик етмиш йил яшаб шундан фақат уч йилини хурсандчилик билан ўтказган эканлар. Шуни умр ҳисоблаб, васият қилганлар.
— Агар шундай бўлса,— деди Афанди,— мен ўлганимда қабримга лавҳа тош қўйиладиган бўлса, унга: «Мулла Насриддин туғилди-ю ўша замони ўлди» деб ёзилар экан-да!