Дода латифалар

Автобус лиқ тўла. Одамларни орасидан бир аёлнинг овози эшитилди:
— Вой йигитча, нима қиляпсиз?
Жимлик. Бироздан сўнг яна ўша овоз:
— Нима қиляпсиз йигитча?
Жимлик. қизиқувчан овоз эшитилди орқадан:
— Айт энди! Нима қиляпсан?

Трамвайда кетаётган Афанди қаршисида ўтирган қизга тикилиб туриб, сўради:
— Яхши қиз, бир боқишда яхши кўриб қолиш мумкинми?
— Йўқ,— деди қиз.
— Унда, эртага қаерда учрашамиз,— дебди Афанди.

— Мен отамга ўхшаб ойига минг доллар маош олишни орзу қиламан.
— Нима, отанг шунча маош олармиди?
— Йўқ, у ҳам орзу қиларди.

Эр командировкага кетиб бахтсиз ҳодисага учрабди ва кўзидан ажралибди. Докторлар кўз тополмай, буқанинг кўзини қўйиб беришибди.
Уйига келиб, қон тўлган кўзи билан хотинига қараса, хотини оёқлари қалтираб:
— Унақа қараманг, ҳаммасини ўзим айтиб бераман, - дермиш.

Автобусда бир аёл ишдан уйига қайтаётган экан, уни уйи охирги бекатда экан. Бир башанг кийинган ёшроқ аёлга кўзи тушиб: бу аёл ҳеч қайси бекатда тушмади, демак мени маҳалламда тушади.
Биронта эркакни олдига келяпти бир қўшнимни эри йўқ, яна бирини эри хорижда, яна бири ишда, демак мени эримни олдига келяпти.
Эримни 2та ўйнаши бор: бири Таня, бири Лена. Таня чет элга кетган, демак буни исми Лена.
Аёл:
— Лена илтимос манави пулни кондукторга узатворинг.
Лена ҳайрон:
— Мени қаердан танийсиз?

Кеч кирганида врач хонасига бир одам кириб келди. Врач бир нималарни ёзаяпти. Аҳамият бермай:
— Қани тезда ечининг!
— Нега доктор?
— Ечининг тез-тез! Ҳалиги одам қип яланғоч бўлиб ечинибди.
— Нимадан шикоят қилиб келдингиз?
— Шикоятим шуки, шифохонангизга кўмир олиб келувдим. Тушириб оладиган одам йўқ.

— Дўстим, узр, машинанг билан озроқ муаммо чиқиб қолди..
— Нима қилдинг?
— Карбюраторига сув кириб кетди.
— Сен карбюраторнинг фарқига борармидинг?! Қани, айтчи, карбюратор қаерда жойлашган?
— Машинангда
— Ҳa—ҳa, Машинам қаерда бўлмаса?
— Дарёда!

Бир савдогар шаҳардан мол олиб, бошқа шаҳарга элтиб, сотиб юрарди. Кунларнинг бирида молларини сотиб бўлди-да, пулини этик қўнжига тиқиб, ўз шаҳрига жўнади. Бундан ўғрилар хабардор бўлиб, унинг пайига тушдилар. Савдогар поездга чиқувди, улар ҳам кетидан чиқишди. Кеч киргач, савдогар бепарво ухлаб ётаверди.
Ўғрилар секин у ётган жойга келдилар-да, «Пул қайси оёғида экан? Ўнгидами, чапидами?» деб, иккиланиб, таваккалига бир оёғини ўткир болта билан чопиб, опқочиб кетдилар. Бирдан вагоннинг ичи тўс-тўполон бўлиб кетди. Йўловчилар савдогарнинг ҳолига ачинардилар. У бўлса ҳадеб «худога шукур, худога шукур» дерди.
— Ие, нимага шукур қиляпсиз? Ахир бир оёғингиз...
— Э қизиқ экансизлар-ку! Пуллик оёғим омон қолибди-да! Шунга шукур қиляпман...

Интернет шу шаклда оммалашиб борса, бир неча йилдан кейин қабр тошларида: "1930 йил: online - 2025 йил: offline", - деган ёзувлар бўлиши мумкин.

— Қўшни кеча асаларингиз мени чақиб олди.
— Қани қайси бири кўрсатинг, ўзим тазирини бериб қўяман.