Дода латифалар

Уйланган йигит бўйдоқ дўстига дебди:
— Шунча йил яшаб, сутни музлатгичга нотўғри қўйиш мумкинлиги ҳақида билмаган эканман.

Кечагина уйланган йигитнинг хурсандчилиги ичига сиғмай, тоғларга чиқиб бақира бошлабди:
— Мен бахтлиман!
— Мен бахтлиман!, - деган садо қайтибди.
— Мен уйландим, - деб бақирибди яна йигит.
Тоғлардан эса:
— Баттар бўл!, - деган садо қайтган экан.

Афанди бозорга эшагини олиб бориб, даллолга берди. Бир харидор унинг тишини кўрмоқчи бўлган эди, эшак харидорнинг қўлини тишлаб олибди. Харидор қўлини ушлаганича кетварибди. Орадан бир оз вақт ўтгач, иккинчи харидор келиб, у ҳам эшакни силаб кўрмоқчи бўлган эди, эшак уни тепиб юборди. Бу харидор ҳам оқсоқланиб кетиб қолибди. Даллол Афандининг олдига келиб ғазаб билан:
— Эшагингизнинг феъли ёмон экан. Олдидан келганни тишлайди, орқасидан келганни тепади. Бу эшакни биров текинга ҳам олмайди, - деса,
— Эшакни мен бу ерга сотгани олиб келганим йўқ, - деди афанди, — унинг менга кўрсатган азобини бошқалар ҳам татиб кўрсин, - деб олиб келган эдим.

Ота-оналар фарзандларини биринчи синфга тайёрлашмоқда. Ҳаражатлари эса гўёки турмушга бераётганга ўхшайди-я!

Бир куни афанди кўчада кетаётса, йўл четида ҳамён ётганмиш. Ҳамённи олиб уч мартта "кимники?" дебди. Ичини очиб қараса, анчагина пул бор экан. Пулларни олиб, чўнтагига солса, ҳамёнда кўзгуям боракан. Унга қараб, ўз аксини кўрибди-да:
— Ие, ака ҳамён сизникимиди? Узр, - дебди-да, пулларни қайтариб солиб, ҳамённи ерга ташлаб кетган экан.

Бемор касаллик варақасини врачга берди. Врач уни варақлаб:
— Ишлар чатоқ, аҳвол оғирга ўхшайди. Шу ёшда ҳам шунчалик бўладими?
Беморнинг ранги оқариб, қўрқиб сўради:
— Доктор, аҳволим жудаям ёмонми?
— Ҳа, кўзойнаксиз ўқий олмаяпман...

— Ҳар қандай қийинчилик эртами, кечми тугайди. Ишонаверинг.
— Буни қаранг-а, тоза оптимист экансизми..
— Йўғ-е, мен қабристонда қоровул бўлиб ишлайман

Донишмандга савол беришибди:
— Нега, кўпинча аёлларнинг боши оғрийди?
Донишманд жавоб берибди:
— Кучсиз эркакларнинг аёлларини боши оғрийди, кучли эркакларнинг аёлини боши айланади!

Ўрмонда эълон қилинибди: "Кимда ким филни қимирлатса, унга юз минг сўм ютуқ бор", дейилибди.
Шунда қуён келибди-да, филни орқа тарафидан келиб, икки оёғининг ўртасига бир тепибди.
Кейин яна эълон берилибди: "Кимда ким филни калласини қимирлатса, юз минг сўм ютуқ бор".
Шунда қуён келибди-да, филнинг қулоғига:
— Кечагидай яна тепайми? - дебди
Шунда фил:
— Йўқ, - деб калласини қимирлатибди.

Афанди эшагини ҳайдаб, боғига кетар эди. Йўлда ҳазилкашларидан бири ҳамроҳ бўлиб сўради:
— Иккалангиз шошилиб қаерга кетаяпсиз?
— Мана, ҳозир иккалангиз баробарлашдингиз, - деди Афанди у билан эшак орқасидаги масофани кўрсатиб, - бир оз туриб дўстлашиб кетасиз, ўзидан сўранг, қаерга боришини айтиб беради.