Choyxonada yigitlar ziyofat qilib o‘tirishsa, bir otaxon narigi supada yigitlarga havas bilan qarab o‘tirgan ekan.
— Otaxon, biz ham sizga o‘xshab yuraylik, bir duo qiling, - debdi yigitlar.
Otaxon:
— Omin, meni yoshimga kiringlar, ammo men qilgan ishni qilmanglar! – debdi.
Yigitlar:
— Nega unaqa deyapsiz? – desa, otaxon:
— Chunki hayotimda 25 yil qamoq ham bor-da, - degan ekan.
Notanish raqamdan qo‘ng‘iroq:
— Labbay, eshitaman.
— Allo, kim bu?
— Kim kerak sizga?
— O‘zi kim bu?
— Uzr, kimni chaqiray?
— Kim bu deb so‘rayapman...
— Qo‘ng‘iroq qilgan siz-ku! Kimni chaqiray?
— Esh-sh-sh-shak!
— Uzr, bu yerda qarindoshlaringiz yashamaydi. Adashib tushdingiz, xayr!
— Dugonajon, qanday qilib bu yigitni sevib qolding?! Peshonasiga yozib qo‘yibdi-ku uni, “xotinboz” deb!
— Peshonasiga yozilganmidi? Peshonasiga sochi tushib turgan ekan-da, ko‘rmay qolibman...
Choyxonada o‘tirgan ulfatlardan bittasi debdi:
— Kim xotinidan qo‘rqsa, o‘rnidan tursin! Hamma o‘rnidan turibdi-yu, bir odam o‘tirganmish.
Shunda sheriklari:
— Sen xotiningdan qo‘rkmaysanmi? – desa, u:
— Xotinimni eshitib, oyog‘im ishlamay qoldi, - degan ekan.
Erkak uyiga kovrolin to‘shab, ishni tamomlagach, sigaret chekmoqchi bo‘libdi. Cho‘ntaklarini qidirib, sigaretini topa olmasmish.
Bir payt qarasa, kovrolinni o‘rtasi do‘mpayib ishib turganmish.
“Obbo! Shu yetmay turgandi. Kovrolinni tagida sigaret qutim qolib ketibdi” debdi jahli chiqib. Qarasa, oshxonadan xotini chiqib eri tomonga kelayotganmish. Erkak bolg‘ani olib, kovrolinni do‘mpayib turgan joyini tez-tez urib, pachoq qilib tekislab qo‘yibdi. Xotini erini tepasiga kelib:
— Adasi, sigaretingizni qidirmadingizmi? Mana, oshxonada qoldiribsiz. Kecha siz menga sovg‘a qilgan yangi telefonni topa olmayapman, ko‘rmadingizmi qayerda qoldi ekan?! – dermish.