Doda latifalar

Onasi qo‘lida kichkina bolakayni ko‘tarib ketayotsa, haligi bola hadeb o‘tgan-ketganlarga, — Jo‘na, yo‘qol, bor ket! - deb baqiraverarkan.
Bir kishi:
— Hoy bola, o‘zi kichkina bo‘lsang, yurishni ham bilmasang... Namuncha yomon so‘zlarni gapiraverasan?! Bas qil! - debdi.
Bolakay:
— Siz-chi, yurishni bilasizmi? - desa, kishi:
— Ha, bilaman, - debdi.
— Unaqada jo‘na, yo‘qol, bor ket! - dermish yana bolakay...

Ikkita mardikor boyni uyini kraska qilishayotsa, boyni qo‘shnisi chiqib:
— Kraskani menga sotinglar - debdi. Mardikorlar boyni otini labiga kraskadan surtishibdi-da, kraskani sotib yuborishibdi. Boy kelsa ish to‘xtagan. Mardikorlar dam olib o‘tirishibdi. Boy hayron bo‘lib:
— Nimaga ishlamasdan o‘tiribsizlar? - deb so‘rasa, mardikorlar otni ko‘rsatib:
— Kraskani otingiz ichib qo‘ydi - deyishibdi. Boy otiga qarasa, labi kraska. Shartta cho‘ntagidan to‘pponchasini chiqarib, otini otmoqchi bo‘libdi.
Mardikorlar boyni to‘xtatib:
— To‘xtang, axir ot kraskadan qimmat-ku! - deyishsa, boy:
— Senlar aralashma! O‘tgan yili bu la’nati ikki tonna sementni ham yeb qo‘ygan edi, - dermish.

Bir bemor shifokorga kelib:
— Yordam bering. Meni qulog‘im og‘riyapti. Narigi xonadagi vrachlar qulog‘ingizni kesamiz deyishyapti...
Shifokor:
— Tavba, nega unday deyishadi. Qo‘rqitib yuborishibdi-ku sizni!!! Men sizga bir dori beraman. Uch kun ichasiz.
Bemor:
— Keyin kesishmaydimi qulog‘imni?
Shifokor:
— Yo‘q. Quloqlaringiz o‘zi uzilib tushadi...

Qari onaxon oyoq og‘rig‘idan vrachga shikoyat qilib kelibdi. Vrach:
— Yoshingiz saksondan oshgan bo‘lsa, og‘riydi-da oyog‘ingiz...! - desa, onaxon jahli chiqib:
— Chap oyog‘im ham saksondan oshgan-ku, nega unisi og‘rimaydi, hadeb o‘ng oyog‘im og‘riyveradi?! - dermish.

Halokatga uchragan samolyot yerga qulamoqda. Samolyot ichidagi bir ayol erkakka qarab:
— Oxirgi martta o‘zimni ayol ekanimni his qilishga yordam bering!
Erkak ko‘ylagini yechib, ayolga:
— Mana, yuvib, dazmollab ber!!! - dermish.

Qiz sevgan yigitiga:
— Jon, znayesh? Dunyoda takiye veshi bor, luchshe ularni bilmagan yaxshi, - debdi.
Yigit:
— Bunga o‘zbek tili grammatikasi ham kirsa kerak?! - dermish.

General bir guruh praporshikning zehnini sinovdan o‘tkazmoqda:
— Ostonada bir juft qop-qora, yaltiroq buyum yotibdi. Nima u?
Sukunat.
— Eh galvarslar! Bir juft botinka! Endi qiyinroq savol byeraman: eshik yaqinida to‘rtta qop-qora, yaltiroq buyum yotibdi. Nima u?
Yana sukunat.
— Eh sen, kallavaramlar! Axir bu ikki juft botinka-ku. Xo‘p, mayli, yanada qiyinroq savol beraman: botqoqda yashaydi, rangi yashil, vaqirlagani-vaqirlagan.
Nihoyat praporshiklardan biri qo‘l ko‘tarib:
— Uch juft botinka, o‘rtoq general, - dermish.

Ayolga vrach:
— Sizda ortiqcha vazn bor! - desa, ayol:
— Ortiqcha emas, zahiradagisi! - dermish.

Ishga kirish oldidan suhbat:
— Ijobiy xislatlaringiz?
— Qat’iyatlilik!
— Mayli boravering. O‘zimiz siz bilan bog‘lanamiz!
— Rahmat. Shu yerda kutib turaman...

Ertalabki tig‘iz payt. Toshkent avtobuslari yo‘lovchilar bilan to‘la!
— Akrom aka, to‘xtab turing! Odam kevatti! - baqiribdi avtobus chiptachisi haydovchiga, uzoqdan yugurib kelayotgan yo‘lovchini ko‘rib.
Bir-ikki soniya ham o‘tmay:
— Akrom aka, haydang, ketdik. Proyezdnoy ekan...!