Doda latifalar

Avtobus liq to‘la. Odamlarni orasidan bir ayolning ovozi eshitildi:
— Voy yigitcha, nima qilyapsiz?
Jimlik. Birozdan so‘ng yana o‘sha ovoz:
— Nima qilyapsiz yigitcha?
Jimlik. qiziquvchan ovoz eshitildi orqadan:
— Ayt endi! Nima qilyapsan?

Tramvayda ketayotgan Afandi qarshisida o‘tirgan qizga tikilib turib, so‘radi:
— Yaxshi qiz, bir boqishda yaxshi ko‘rib qolish mumkinmi?
— Yo‘q,— dedi qiz.
— Unda, ertaga qayerda uchrashamiz,— debdi Afandi.

— Men otamga o‘xshab oyiga ming dollar maosh olishni orzu qilaman.
— Nima, otang shuncha maosh olarmidi?
— Yo‘q, u ham orzu qilardi.

Er komandirovkaga ketib baxtsiz hodisaga uchrabdi va ko‘zidan ajralibdi. Doktorlar ko‘z topolmay, buqaning ko‘zini qo‘yib berishibdi.
Uyiga kelib, qon to‘lgan ko‘zi bilan xotiniga qarasa, xotini oyoqlari qaltirab:
— Unaqa qaramang, hammasini o‘zim aytib beraman, - dermish.

Avtobusda bir ayol ishdan uyiga qaytayotgan ekan, uni uyi oxirgi bekatda ekan. Bir bashang kiyingan yoshroq ayolga ko‘zi tushib: bu ayol hech qaysi bekatda tushmadi, demak meni mahallamda tushadi.
Bironta erkakni oldiga kelyapti bir qo‘shnimni eri yo‘q, yana birini eri xorijda, yana biri ishda, demak meni erimni oldiga kelyapti.
Erimni 2ta o‘ynashi bor: biri Tanya, biri Lena. Tanya chet elga ketgan, demak buni ismi Lena.
Ayol:
— Lena iltimos manavi pulni konduktorga uzatvoring.
Lena hayron:
— Meni qayerdan taniysiz?

Kech kirganida vrach xonasiga bir odam kirib keldi. Vrach bir nimalarni yozayapti. Ahamiyat bermay:
— Qani tezda yechining!
— Nega doktor?
— Yechining tez-tez! Haligi odam qip yalang‘och bo‘lib yechinibdi.
— Nimadan shikoyat qilib keldingiz?
— Shikoyatim shuki, shifoxonangizga ko‘mir olib keluvdim. Tushirib oladigan odam yo‘q.

— Do‘stim, uzr, mashinang bilan ozroq muammo chiqib qoldi..
— Nima qilding?
— Karbyuratoriga suv kirib ketdi.
— Sen karbyuratorning farqiga borarmiding?! Qani, aytchi, karbyurator qayerda joylashgan?
— Mashinangda
— Ha—ha, Mashinam qayerda bo‘lmasa?
— Daryoda!

Bir savdogar shahardan mol olib, boshqa shaharga eltib, sotib yurardi. Kunlarning birida mollarini sotib bo‘ldi-da, pulini etik qo‘njiga tiqib, o‘z shahriga jo‘nadi. Bundan o‘g‘rilar xabardor bo‘lib, uning payiga tushdilar. Savdogar poyezdga chiquvdi, ular ham ketidan chiqishdi. Kech kirgach, savdogar beparvo uxlab yotaverdi.
O‘g‘rilar sekin u yotgan joyga keldilar-da, «Pul qaysi oyog‘ida ekan? O‘ngidami, chapidami?» deb, ikkilanib, tavakkaliga bir oyog‘ini o‘tkir bolta bilan chopib, opqochib ketdilar. Birdan vagonning ichi to‘s-to‘polon bo‘lib ketdi. Yo‘lovchilar savdogarning holiga achinardilar. U bo‘lsa hadeb «xudoga shukur, xudoga shukur» derdi.
— Iye, nimaga shukur qilyapsiz? Axir bir oyog‘ingiz...
— E qiziq ekansizlar-ku! Pullik oyog‘im omon qolibdi-da! Shunga shukur qilyapman...

Internet shu shaklda ommalashib borsa, bir necha yildan keyin qabr toshlarida: "1930 yil: online - 2025 yil: offline", - degan yozuvlar bo‘lishi mumkin.

— Qo‘shni kecha asalaringiz meni chaqib oldi.
— Qani qaysi biri ko‘rsating, o‘zim tazirini berib qo‘yaman.