Doda latifalar

— Dadasi bugun tushimga kiribsiz.
— Xo‘sh, tushingda nima qilayotgan ekanman?
— Menga yam-yashil olmani bir tishlab, beribsiz
— Boshimni qotirma xotin, ayfonga pul yo‘q.

Qamoqxonada ikkita mahbus gaplashmoqda:
— Sen nima uchun qamalgansan?
— Raqobat qurboni bo‘ldim.
— Qanaqa raqobat?
— Men xuddi davlatnikiga o‘xshagan pul yasagandim.

Er uyiga yugurib kelib, oshxonadan xotinini ko‘tarib chiqib spalniga qarab yuguribdi.
Xotin hayron, 5 yilda birinchi marta deb er, xotinini spalniga yotqizib, ustiga o‘zi yotib. Adiyol bilan ustilarini yopib xotiniga qarab:
— Qara soat oldim qorong‘ida yonadi, debdi

Bir kuni Afandi qo‘y boqib yursa, bir qo‘yni kalasi ariqqa tushib oqib ketibdi, buni ko‘rgan Afandi bir siqim xashakni olib, ma-ma jonivor, deb tutib olibdi.

Ikkita xo‘roz:
— Yur ketdik, aylanib kelamiz.
— Ha, qayerga?
— Tabakaga!
— U yerda nima qilamiz?
— Yalang‘och tovuqlarni tomosha qilamiz.

Afandi bir kuni kechasi qabriston yonidan o‘tib ketayotgan edi, qarshidan bir to‘da otliqlar chiqib qoldi. Afandi ularni o‘g‘ri gumon qilib, bir ochiq go‘r ichiga kirib berkindi. Otliqlar buni payqab Afandini o‘g‘ri deb o‘ylashdi, go‘rning tepasiga kelib:
— Sen kimsan?—deyishdi.
— Murdaman,— dedi Afandi.
— Murda bo‘lsang kechasi nima qilib yuribsan?
— Tomosha qilib yuribman.
— O‘lik ham tomosha qilib yuradimi?
— Rost aytasizlar, men xato qilibman,— dedi Afandi va yana go‘r ichiga kirib ketdi.

Shayton bolasiga uqtiribdi:
— Bolam, odamdan uzoqrok yur, chunki o‘zi gunoh qilib bizga tuhmat qiladi.

Bir qari odam kasal bo‘lib yotib qoldi. Yoniga o‘g‘lini chaqirib, vasiyat qila boshladi:
— Bolalarim, jon bor yerda qazo bor. Shuning uchun hozirdan aytib qo‘yay, odamlardan olasi-berasilarim bor. Men aytib turaman, sen yozib ol.
— Xo‘p, dada, aytavering! Qani, oldin kimlardan ola-silaringiz bor, shuni ayting!
— Yoz, Eshmatda yuz so‘m, Toshmatda yuz so‘m, Isavoyda ikki yuz so‘m, Musavoyda ikki yuz so‘m...
— Ha, dadajon, aytavering, tag‘in kimlarda bor? Dadasi yana uch-to‘rt odamning nomini aytdi. Olasi-larning jami ming so‘mcha bor edi.
— Bolam, endi qog‘ozning narigi tarafini ag‘dar. Kimlarga berasilarim bor, shuni yoz.
— Qani, ayting-chi.
— Ismatxo‘ja akaga ming so‘m, Rustamxo‘ja akaga ming so‘m, Eshon akaga ikki ming so‘m, Mulla Umarboyga...
— E to‘xtang, to‘xtang, dada, endi ayniy boshladingiz,— deb, o‘g‘li uning boshini ushlab ko‘rdi,— bu gaplar isitmaning haroratiga o‘xshaydi. Yota qoling dada...

Piyonista davolanishga kelibdi. Vrach:
— Ho‘sh, ko‘p ichasizmi?
— Unchalik ko‘p emas, kuniga ikki litr aroq xolos...Bir gramm ham ko‘p emas!
— Ex-xe! Anchadan beri ichasizmi?
— Unchalik ko‘p bo‘lgani yo‘q, 12 yoshimdan beri...
— Ux-xo‘! Bo‘lmasa, davolanasiz! Fakat bitta sharti bor!
— Qanaqa?
— Davolashni boshlanishida kuniga 200 grammdan ko‘p ichmaysiz!
— Ikki yuz gramm... Bo‘pti! ...Ertasi kuni piyonista oyog‘ini zo‘rg‘a sudrab bosib, allaqanday qo‘shiqni xirgoyi qilgancha kelibdi.
— Azizim, siz bilan kelishgandikku, kuniga 200 grammdan ko‘p bo‘lmasin, deb!?
— Nima, meni bitta sizda davolanayapti deb o‘ylaysizmi?

Afandi Samarqandda o‘tgan azizlarni yaxshi biladigan mullaning hujrasiga mehmon bo‘lgan edi, mezbon kechgacha azizlarni gapirib, mehmonga dasturxon ham yozmadi. Qorni nihoyatda ochgan Afandi mullaga luqma tashladi:
— Taqsir, o‘sha azizlar ovqat yeyisharmidi?