Ўртоқларидан бири Афандини уйга таклиф қилди. У меҳмонхонанинг тўрида ўтирган эди, эшон кириб келди.
— Қани, тақсир, буёққа ўтсинлар, - деб, унга ўз жойини бўшатиб берди.
Имом домла кириб келди. Унга ҳам жой бўшатиб, ўзи сал пастроққа ўтирди.
Кейин элликбоши, бирмунча боёнлар кириб келишди. Афанди:
— Қани юқорига, юқорига, - деб, уларни ҳам тўрга ўтқизворди.
Бундоқ қараса, ўзи пойгакка тушиб қолипти. Афандининг диққати ошиб турган эди, эшикдан бир кўппак ит мўралади. Иккала қулоғидан чўзиб уни ҳам ичкарига тортди-да:
— Бор, сен ҳам тўрга чиқ! - деди.
Бир аёл фарзанд туғишда чақалоқни юқори тезликда туғармуш! Докторлар болани ушлаб қололмай бола майиб бўлиб қоларкан. Шунда чора топилибти. Футбол дарбозабонини олиб келишибди. Бола "ПАҚ" этиб учиб чиқибди. Чақалоқни ушлаб қолган дарвозабонни докторлар олқишлашди. Дарвозабон касбига содиқ қолиб "очилила" деб болани майдонга тепиб юборибди.
90 га кирган отахон, врачни олдига бориб:
— Мен фарзандлик бўлдим, - деса
Врач:
— Йўғе, бўлиши мумкин эмас
Отахон:
— Нега бўлиши мумкин эмас? — Мен анча тетикман...
Врач:
— Майли, мен унда сизга бир воқеани айтиб бераман. Бир куни овчи овга чиқибди, овчи милтиқни оламан деб адашиб ўзи билан соябонни олиб олибди. Ўрмонда кетаётганида йўлидан бир катта айиқ чиқиб қолибди. Овчи шошилиб қўлидаги милтиқни бир босган экан, соябон очилиб кетибди ва айиқ ўлибди!, — деса
Отахон:
— Йўғе, уни бошқа биров отиб қўйган бўлса керак!, — деса
Врач:
— Ҳа, мен ҳам шуни тушунтирмоқчи бўляпманда сизга, - дермиш.
Қорбобога хат:
— Салом қари тўнка. Мен сени неча йилдан бери ҳар янги йил оқшомида кутардим. Мана бу йил ҳам кутдим, келмадинг. Энди сенга умуман ишонмайман. Ҳурмат билан Абдусаттор 47 ёш.