Дода латифалар

Африкада ғайри оддий ҳодиса юз берибди, бир товуқ беш килолик тухум қўйибди, буни эшитган хўроз туя қушни судга берибди.

Маймуннинг қўлида фотоаппарат бор экан, у ўрмонга кириб борганида, ҳайвонлар фотоаппаратни кўриб қизиқишибди.
Шер маймунга қараб:
— Бу нима, деб сўрабди
Маймун:
— Чиқ-чиқ, - дебди.
Маймун шерга:
— Тур расмга тушураман, - дебди
Чиқ-чиқ қилибди.
— Нархи 1500 бўлади. Бер, - дебди.
Кейин ҳамма ҳайвонлар расмга тушибди. Қуён буни кўриб дўконга борибди.
— Мангаям чиқ-чиқ беринг.
Сотувчи бу милтиқ бўлса керак, деб қуёнга берибди. Айиқ қуёндан сўрабди:
— Бу нима?
Қуён:
— Чиқ-чиқ, дермиш
— Тур! Бииир-иккииии-ууууч.
— Чиқ-чиқ
Гумбуллаган овоз келибди. Қуён айиқни отиб қўйибди. Қуён ўлган айиққа қараб:
— Шантаж қилма! Барибир, 1500 берасан, - дебди.

Судда иш кўрилмоқда. Судья айбланувчига:
— Уялмайсизми, судланувчи?! Бу кампир сизга булочка берган экан, сиз эса уни тошбўрон қилибсиз?! Судланувчи:
— Умуман олганда, мен тош эмас, ўзи берган булочкаларни отувдим...

Пробка сўзи араб тилидан олинган бўлиб "Абу Саҳий" деган маънони англатади.

Пошшо бир куни катта зиёфат берди. Унда Афанди ҳам бўлиб, ёнидаги киши билан қуюқ суҳбатлашар эди. Пошшо уни хижолат қилиш учун ёнига келиб:
— Ким билади, қандай ёлғонларни валақлаяпсан,— деди.
— Нима қилай, шоҳим,— жавоб берди Афанди,— лоф аралашмаса бўлмас экан, дўстимга сизнинг одиллигингиз ҳақида гапириб беряпман.

Пештоқида «Кўнгил сирингизни гул ёрдамида изҳор этинг!» шиори осилган гуллар дўконига бир йигит кирибди.
— Менга бир дона атиргул беринг, — дебди у сотувчига.
— Атиги биттами?
— Ҳа... Мен жуда камгапман!

Икки дўст суҳбатидан:
— Биласанми дўстим, қайси қизни уйга олиб келиб онамга кўрсатсам, ёқмаяпти, ҳеч уйлана олмаяпман, нима қилсам экан?
— Буни иложиси бор, онангга ўхшайдиганини топ, вассалом!
— Онамга ўхшаганини топган эдим, дадам ҳайдаб юбордилар!

Афандининг биров бир нарса сўраса, ўша заҳоти бермай, эртасига берадиган ғалати одати бор эди. Бир кун қўшниси:
— Бир ошлик туз бериб туринг,— деди.
— Туз йўқ эди-ку,— деб қайтарди-да, эртасига ўзи олиб чиқиб берди.
— Ие, бор экан-ку, нега кеча бера қолмай, бугун ўзингиз олиб чиқдингиз?
— Берадиган нарсамнинг қадри билинсин, дедим-да.

Бир одамнинг уйига меҳмон келибди. Бир оз суҳбатлашишгандан сўнг меҳмон уй эгасидан сўрабди:
— Нега итингиз менга ҳадеб иррилаяпти?
Уй эгаси:
— Идишида овқат еганларни ёқтирмайди.

Оғайни, деворинга ёпиштирган суръатдаги ҳамма қизлар билан танишмисан?
— Ҳўш, ўзинг-чи, уйингдаги ўн жавон китобларнинг ҳаммасини ўқиб чиққанмисан?