Бир куни чумчуқ пастроқ учиб кетаётиб, катта тезликда келаётган мотоцикл билан тўқнашиб кетибди. Мотоциклчи тўхтаб, чумчуқни олиб, уйига борибди. Қушни қафасга қўйиб дон ва сув солинган идишни олдига қўйибди. Чумчуқ ҳушига келиб қараса, қафасда экан. Сув ва донга қараб туриб:
— Жин урсин! Мотоциклчини ўлдириб қўйибманку, - деган экан.
Бир куни чукча музлатгич сотиб олиб, кетаётган бир пайтда. Дўсти уни кўриб сўрабди:
— Нега музлатгич олдинг? Сизларда шундоқ ҳам совуқ-ку?
Шунда чукча кулиб:
— Эх, шунга ҳам калла етмадими? Бу музлатиш учун эмас, исиниш учун.
Афанди замоннинг зайли билан бошқа бир шаҳарга бориб қолди. У бозорни томоша қилиб юрган эди, ҳолвапурушнинг дўконида турган ҳар хил ҳолваларга кўзи тушиб қолди. Афандининг оғзидан суви келди-да, ҳолвалардан олиб, еяверди.
Буни кўрган ҳолвапуруш қўлига калтак олиб, уни савалай бошлади.
Афанди таёқнинг зарбини писанд қилмасдан, ҳолвани тўйгунча еди, кейин:
— Бу шаҳар хўп ажиб шаҳар экану, ҳолвапурушлари одамни уриб ҳолва едиргани ёмон экан, - деб кета берди.