Дода латифалар

Ҳаммаси ўша пайтларда бошланган эди: "Бегим, мен сизни қандай бўлсангиз шундайлигизча севаман!"
Тўйдан кейин эса: "Чекманг!", "Ичманг!", "Сўкинманг!", "Қаерда юрибсиз?"...
Мен бўлсам лаққа тушиб ўтирибман уни ёлғон ваъдаларига...

Бир куни иккита ўртоқ учрашиб қолишибди.
Бири дебди:
— Нега ўз синфдошингни судга бердинг?
Иккинчиси:
— У мени ёшлигимда “Бегемот” деб чақирарди. Кеча ҳайвонот боғига боргандим, энди билдим бегемот қанақа бўлишини, - деган экан.

Бир йигит ҳар куни кўчадаги лўлига пул бериб тураркан.
Орадан вақтлар ўтиб, йигит лўлини ёнидан пул бермай ўтиб кета бошлабди.
Бир куни лўли йигитни тўхтатиб:
— Нима учун менга пул бермай қўйдинг? – деса, йигит:
— Уйландим. Оила ташвиши тушди бошимга. Шунга... - дебди.
Лўли ғазабга тўлиб:
— Нима, сен оилангни мени ҳисобимдан боқасанми? – деган экан.

Талаба бурга устида тажриба ўтказмоқда. Уни стол устига ётқизиб қўйиб, буюрибди.
— Сакра!
Бурга сакрабди. Талаба уни тағин тутиб, бир оёғини узиб олибди. Сўнг столда қўйди-да, буюрибди:
— Сакра!
Бурга бу сафар ҳам сакрабди. Талаба уни яна тутдида, қолган оёғини ҳам узиб олибди.
— Сакра!
Бурга қимирламай тураверибди. Шунда талаба дафтарига ёза бошлабди: “Тажрибалар шуни кўрсатдики, бурганинг эшитиш органлари панжасида бўлар экан. Агар оёқларидан жудо этсангиз, у қип қизил карга айланади-қолади.

Ота ўғлига дебди:
— Ўғлим, мактабдаги баҳоларингни қачон тўғрилайсан?
— Ҳаракат қиляпман адажон. Лекин устозим бир дақиқага ҳам журнални ташлаб чиқиб кетмаяптилар-да...

Хотин эрига:
— Телефонингизда Одил деб ёзилган рақамга қўнғироқ қилсам, аёл киши жавоб беряпти-ку?!
— Одилни хотини-ям текширяпти, Дилшод деган рақамдан ким қўнғироқ қиларкан деб...

Битта абитуриент тайёргарлик кўрмасдан имтиҳонга кирибди. Умуман ҳеч нарсани билмас экан. Ҳудди тест саволларини ишлаётгандек ўтираверибди. Қараса, ёнида бир йигит ўзини вариантини ишлаб бўлиб, ўтирган экан. Ҳалиги абитуриент аста туртиб, шивирлабди:
— Илтимос, мени тестимни ҳам ишлаб бер! Қанча сўрасанг бераман!, - деган экан, ҳалиги йигит унга учта бармоғини кўрсатибди.
— Розиман!, - деган экан, дарров уни масалаларини ҳам жавобларини топиб ташлабди.
Имтиҳондан чиқгач, — Қанча берай? - деб, ҳозир ёки уч ёки ўттиз миллион сўраса керак деб ичида ўйланиб турса, бояги йигит:
— Эрталаб имтиҳонга кеч қолмаслик учун таксида келгандим. Уйга кетишга пулим қолмади, уч минг сўм бер!, - дермиш.

Афанди бир куни тўйга борди. Унинг ёнида ўтирган бир савдогар очофатлик қилиб еганига қаноатланмай, дастурхондаги қанд-қурслардан олиб, чўнтакларини тўлғазди. Афанди буни кўриб ёнида турган чойнакни олди-да, секин унинг чўнтакларига қуя бошлади. Савдогар пайқаб қолиб, жаҳл аралаш Афандидан сўради:
— Нега чўнтагимга чой қуйяпсиз?
— Чўнтагингиз қанд-қурсни кўп еб чанқаб қолгандир,— деди Афанди.

Олмани “қарс” этиб тишласангиз, ичида қурт сизга қараб турган бўлса ёмон.
Агар олмани “қарс” этиб тишласангиз, ичида яримта қурт турган бўлса унданам ёмон.

Тиланчи:
— Садақа беринг...
Бир киши:
—Пулим йўқ эди...
Тиланчи:
—Ишлаш керак биродар!