Кунларнинг бирида Путин покемонларни овлаш учун чиқмоқчи бўлибди. Шу куни Россия йўллари шунақанги тез таъмирланибдики, ҳали бунақаси давлат тарихида бўлмаган экан.
Бир одамнинг тўтиси бор экан. Уйга ким келса, - бир тепай, бир тепай, - деб гапиравераркан. Уй эгаси дўстларини меҳмонга чақирмоқчи бўлиб, тўти турган қафас юзини мато билан ёпиб қўйибди. Бир неча кундан кейин тўти эсига тушиб қолиб, матони очса тўти:
— Тепкимни соғиниб қолдингми?, - дебди.
Афанди эшак ўғирлатганини эшитиб, узоқ-яқиндан ошна-оғайнилари келиб кўнгил сўрашди. Уларга ош-сув қилиш учун Афандининг эшак нархидан ўн ҳисса ортиқроқ пули кетди. Бу ҳам етмаганидек, бир эзма ошнаси келиб Афандига ҳар турли саволлар бера бошлади.
— Афанди, эшагингизни бир киши ўғирладими, кўпчиликми, эшакни миниб кетдими, етаклаб кетдими? Эшак остонадан ўнг оёғи билан чиқдими, чап оёғи билан чиқдими?
Афанди унга жавоб берди:
— Янаги сафар эшак ўғирлатадиган бўлсам, сизни айтиб келаман, ҳаммасини ўз кўзингиз билан кўрасиз.
Подшо вазири билан бирга овдан қаттиқ ташна бўлиб қайтди. Йўлда Афандининг уйига дуч келди-да, уни чақириб:
— Қатиғингиз бўлса, муздай айрон қилиб берсангиз, жуда чанқаб келяпмиз,— деди.
— Бир томчи ҳам қатиғимиз йўқ,— деди Афанди.
Подшо ғижиниб йўлга тушди. Орадан сал вақт ўтгач Афанди моғорлаб кетган эски хурмачани кўтариб томга чиқиб:
— Қайтинглар, қайтинглар!— деб бақирди.
Подшо билан вазир шошиб-пишиб қайтишди. Афанди бояги хурмачани кўрсатиб деди:
— Афсуски, қатиқ йўқ эди. Агар бўлганида шу хурмачани олиб чиқиб берар эдим.
Бир одам кўчада 100 долларлик пулни қалбаки эмаслигини текшириш учун қуёшга тутиб томоша қилиб турса ёнига бир ГАИ ходими келиб:
— Машинада эмасмисиз?
— Йўқ!
— Афсус!