Yoshi ellikdan oshgan, soch-soqoli oqargan odam yosh bir qizga uylanibdi, sartaroshga borib:
— Usta, yaqinda uylandim. Sizga malol kelmasa, shu sochimdagi, soqolimdagi oqlarni olsangiz, - debdi.
Sartarosh pinagini buzmay mijozning soch-soqolini tagidan qirtishlab olibdi. So‘ng olingan sochlarni haligi kishining oldiga qo‘ydi.
— Kechirasiz, juda shoshilinch ishim chiqib qoldi. Sizga malol kelmasa, oqlarini ajratib tursangiz, - deb chiqib ketibdi.
Bir kuni ota erka qiziga debdi:
— Bor hovlilarni supur.
Qiz:
— Vooy, - debdi.
Shunda ota:
— Unda idishlarni yuvib qo‘y.
Qiz:
— Vooy
Ota achchiqlanib debdi:
— Yana bir marta voy-voylasang erga berib yuboraman.
Qiz:
— Voy-voy-voy-voy!
— Mening ismim Bahodir, do‘stlarim meni Baho deb chaqirishadi.
— Mening ismim Ramziddin, do‘stlarim meni Ram deb chaqirishadi.
— Mening ismim Itolmas, do‘stlarim mening ismimni to‘liq aytib chaqirishadi.
Bir kuni yigit qizga qarab:
— Shirinim meni, asalim, sen osmondan tushgansan, - desa,
Qiz:
— Voy, bo‘larakanu shunaqa shirin gaplar gapirsayam, hadeb so‘kmasdan...
Yigit:
— Ha, faqat yerga beting bilan tushgansanda, - dermish
Poshsho saroyidagi hamma a’yonlar Afandini yomon ko‘rardilar. Ular poshshoga Afandining ustidan g‘iybat qilishar, uning haqida turli-tuman uydirmalar tarqatishar edi. Biroq Afandi bilan uchrashganlarida hamisha o‘zlari sharmanda bo‘lishardi.
Bir kuni ular to‘planishib poshshoning oldiga kirishdilar-da, Afandining og‘zi sassiqligiga uni ishontirmoqchi bo‘lishdi. Ig‘vo ustiga tasodifan Afandi kelib qoldi. A’yonlarning rangi-quti o‘chib, damlari ichiga tushib ketdi.
Poshsho haqiqatni bilmoqchi bo‘lib Afandidan so‘radi;
— Qani, yaqinroq o‘tirchi, a’yonlar senga qattiq kasallik yo‘liqqan deydilar, rostmi?
— Shohim, ularning hammasi mening qadrdon do‘stlarim, ular yolg‘on gapirishmaydi, eshitaychi, ular nimalar deyishdiykin?
— Bularning aytishlaricha, sening og‘zing yomon sasib ketgan emish.
— Ularning gaplari juda to‘g‘ri, shohim,— dedi Afandi,— hozirgacha men ularning xiyonati, ahmoqona qiliqlarini birovga aytmay ichimga yuta berganimdan, o‘sha illatlar ichimda sasib, og‘zimdan chiqmoqda.
Afandi yarim kechada o‘zi yolg‘iz aylanib yurgan edi, mirshab ushlab oldi:
— Bemahalda nima qilib yuribsan?—so‘radi mirshab.
— Uyqum qochdi,— javob berdi Afandi,— shuni qidirib yuribman.