Doda latifalar

Poshsho bir kuni katta ziyofat berdi. Unda Afandi ham bo‘lib, yonidagi kishi bilan quyuq suhbatlashar edi. Poshsho uni xijolat qilish uchun yoniga kelib:
— Kim biladi, qanday yolg‘onlarni valaqlayapsan,— dedi.
— Nima qilay, shohim,— javob berdi Afandi,— lof aralashmasa bo‘lmas ekan, do‘stimga sizning odilligingiz haqida gapirib beryapman.

Peshtoqida «Ko‘ngil siringizni gul yordamida izhor eting!» shiori osilgan gullar do‘koniga bir yigit kiribdi.
— Menga bir dona atirgul bering, — debdi u sotuvchiga.
— Atigi bittami?
— Ha... Men juda kamgapman!

Ikki do‘st suhbatidan:
— Bilasanmi do‘stim, qaysi qizni uyga olib kelib onamga ko‘rsatsam, yoqmayapti, hech uylana olmayapman, nima qilsam ekan?
— Buni ilojisi bor, onangga o‘xshaydiganini top, vassalom!
— Onamga o‘xshaganini topgan edim, dadam haydab yubordilar!

Afandining birov bir narsa so‘rasa, o‘sha zahoti bermay, ertasiga beradigan g‘alati odati bor edi. Bir kun qo‘shnisi:
— Bir oshlik tuz berib turing,— dedi.
— Tuz yo‘q edi-ku,— deb qaytardi-da, ertasiga o‘zi olib chiqib berdi.
— Iye, bor ekan-ku, nega kecha bera qolmay, bugun o‘zingiz olib chiqdingiz?
— Beradigan narsamning qadri bilinsin, dedim-da.

Bir odamning uyiga mehmon kelibdi. Bir oz suhbatlashishgandan so‘ng mehmon uy egasidan so‘rabdi:
— Nega itingiz menga hadeb irrilayapti?
Uy egasi:
— Idishida ovqat yeganlarni yoqtirmaydi.

Og‘ayni, devoringa yopishtirgan sur’atdagi hamma qizlar bilan tanishmisan?
— Ho‘sh, o‘zing-chi, uyingdagi o‘n javon kitoblarning hammasini o‘qib chiqqanmisan?

Afandi temirchilik qilar ekan. Bir kuni qizigan temirni olib, bolg‘alayman deb tursa, boy kelibdi-da, temirga qarab:
— Temirni qiziganini qara, ushlasang qo‘ling yopishib qolsa kerak-a?
— Boy buva, agar hozir bitta tilla tanga bersangiz, qo‘limga olib tilimga ham tegizishim mumkin.
— Yo‘g‘eye, mana ol tilla tanga, deb bitta tilla tanga bersa.
Afandi tilla tangani qo‘liga olib, keyin tiliga tekkizibdi-da, cho‘ntagiga solib qo‘yibdi.

Shifokorlar xonasida jarrohlar choy ichib suhbatlashib o‘tirishgan edi. To‘satdan xonaga yosh jarroh hovliqib kirib keldi:
— Iltimos, yordamlashvoringlar! Operatsiya xonasida bemorning qornini yorib qo‘ydim, endi u yog‘ini nima qilishni bilmayapman.

Armiyada komandir askarlarga:
— Ho‘sh, hozircha mana bu yer, mana bu yer va mana bu yerdan chuqur kovlashni boshlayverasilar, men esa borib aniq qayerni kovlash kerakligini bilib kelaman.

Dadasi meni sevasizmi?
— Pulim yo‘q.
— Men ko‘ngil uchun so‘rayabman, siz esa darrov boshqacha tushinasiz.
— Ha, sevaman, jonimdan ortiq.
— Bo‘ldi endi qizig‘i yo‘q puliz bo‘masa.