Дода латифалар

Талаба бу - ...
— Ўзи макарон, горох шўрва ичса ҳам, севган қизини қиммат кафеларга олиб борадиган жентельмен!
— Ҳеч бир фандан дафтар тутмасдан, 150 минг сўмлик портфель кўтариб юрадиган, ичида йўл кира учун 1400 сўм солиб қўядиган 120 минг сўмлик клачь сотиб оладиган олифта!
— 6 ой умуман дарс қилмасдан, бир кеча-кундузда 6 ойлик маърузани кўчириб чиқа оладиган профессор!
— Ҳисобидан бир цент бўлмаса ҳам, энг сўнгги русумдаги Iphone ишлатадиган бойвачча!
— Дарс қилиб ўтириб ҳам қулоқчинларда ашула эшитадиган, ҳам маърузани кўчирадиган, ҳам интернетда ўтириб ёзиша оладиган Юлий Цезарь!
— Атиги 400 минг сўм стипендия олиб, 10 миллион сўм контракт тўлайдиган саҳий одам!

Иккита безори ярим тунда автобус саройига ўғриликка тушишни режалаштирибди.
Манзилга етиб келгач, бири дебди:
— Мен ичкарига кириб автобусни ҳайдаб чиқаман. Сен шу ерда қоровулни чалғитиб тур!
— Хўп, - дебди шериги.
Ичкарига кириб кетган ўғри ярим соат ўтса ҳам чиқмасмиш, бир соат ўтса ҳам чиқмасмиш.
Охири ташқарида тургани секин ичкарига кириб қараса, шериги автобусларни орасида анқайиб юрганмиш.
— Нима қиляпсан? Нега ҳалигача автобусни ҳайдаб чиқмаяпсан? – деса, шериги:
— 17-автобусни топа олмаяпман. Бу ерда турганлари бизни уйимизга бормайди-ку!? - дермиш.

Эрининг ёмон одатларидан тўйиб кетган хотин дебди:
“Сизни биринчи кўришимдаёқ, бутун умримни сизсиз ўтказишни истаётганимни ҳис қилгандим”.

Ёши бир жойга бориб қолган футбол ишқибози болалик хотираларини гапириб бермоқда:
“Бир ёшлигимизда жаҳон чемпионатини оқ-қора телевизорда кўрар эдик. Бир гал эсимда, телевизоримизни рангини оқартириб юборсам, экранда англияликлар кўринмай қолди. Экранни сал қорайтирсам, майдондан нигерияликлар йўқолиб қолди”.

Лўли йигит машина ҳайдаш бўйича имтиҳон топширмоқда.
Имтиҳон олаётган ГАИ ходими:
— Ҳозиргина қандай белги ўтиб кетди? – деса, лўли йигит:
— Мисдан ясалган экан, кўрдим... – дермиш.

Пингвинларнинг қанотлари учиш учун эмас, шунчаки қанот бўлиб туриш учун берилган.
Айрим одамларга миясига ўхшаб...

Икки дўст суҳбатидан:
— Нима ўқияпсан?
— Газетадаги мақола. Эрини чўнтагидан пул ўғирлайдиган хотин ҳақида экан.
— Уни нима қилмоқчисан?
— Мақоладан нусха кўпайтириб, кийимимнинг ҳар бир чўнтагига солиб қўймоқчиман.

Бир одамга касалхонада зудлик билан қон қуйиш керак экан. Ҳамма қариндошлари қонларини текширтириб кўришса, бирортасини қон гуруҳи тўғри келмабди. Шунда беморни укаси бир одамни топиб келибди. Уни қони тўғри келибди.
— Сени қонинг тўғри келди. Аввал қон бериб чиқасан. Кейин бемор ўзига келса, пулни оласан, - дейишса, ҳалиги одам:
— Йўқ, аввал пулни беринглар. Қон беришга ваъда бераман, - дебди.
— Қон топшириб туравергин. Жуда шошилинч! – дейишибди.
Ҳалиги одам:
— Мени қонимни олган одам ваъдасида турмайдиган бўлиб қолади, - дермиш.

Икки дугона учрашиб қолибди:
— Қалайсан? Лабингга нима қилди?
— Ари чақди.
— Ари чаққанга ўхшамайди-ку?!
— Ойим арини таёқ билан ургандилар...

Тўйдан кейин йигит қизга:
— Сиз мендан аввал ҳам бошқа йигитлар билан юрганмисиз? - деса қиз жим бўлиб қолибди. Йигит ичида “Хафа қилиб қўйдим, кўнглига озор бердим”, деб ўйлаб:
— Қўйинг, жоним. Мени кечиринг, - деса, қиз:
— Жим туринг ... 76, 77, 78, ...