Дода латифалар

Бир одам радиога телефон қилибди:
— Алло, бу радиоми?
— Ҳа, радио!
— Саломларингиз бўлса марҳамат йўлланг.
— Мени бир илтимосим бор эди. Ҳовлимдаги супада майизлар бор. Уларни қуёшда қуритяпман. Радиони супамга қўйиб бозорга кетсам, келгунимча ҳар замонда қушларга “кишт-кишт” деб тура оласизларми...?!

Совчилар:
— Ўғлимизни бир айби бор. Дудуқланади.
Қизни онаси:
— Ҳар доимми?
Совчилар:
— Йўқ, фақат гапирганда.

Бир куни ёш келин ўзини хонасида дам олиб ётган экан. Қайнонасининг жаҳли чиқиб, ҳовлида ухлаб ётган мушукни ёнига келиб “Ухлаб ётаверасанми?!” деб ура бошлабди.
Бир пайт шовқиндан келини уйғониб чиқиб, ҳовлида юрган итни бир тепибди.
Қайнонаси:
— Нега бечора итни тепасиз? – деса, келин:
— Ё ўзи ухламайди вовуллаб, ё бошқаларни ухлатмайди, - дермуш.

— Одилжон, сен кимнинг гапини кўпроқ эшитасан, адангними ёки ойингними?
— Ойимни.
— Нега?
— Ойим кўпроқ гапирадилар-да.

Ҳисобчи – ҳисоб-китоб ишларини қилади.
Шифокор – беморларни даволайди.
Ўқитувчи – билим беради.
Футболчи – бюджетдаги пуллар ҳисобига эринмасдан бутун дунёни айланади.

Бир куни иккита илон гаплашиб турган экан:
— Биз жуда заҳарлимизми?
— Ҳа, жудаям! Заҳаримиз ўлимга олиб келади.
— Унда мен ўлар эканман. Тилимни тишлаб олдим.

Совчиликка келган аёллар қизнинг онасига гапираётганмуш:
— Эшитдик, қизингиз жуда озода, сарамжон, чаққон экан. Қўли ширин пазанда ҳам эмиш. Чевар ҳам экан-а? – дебди.
— Бир оғиз ҳам гапирмас, ҳечам чарчадим демас эмиш – деб давом эттирибди иккинчиси.
Қизни онаси ҳамма гапни эшитиб ўтириб, охири:
— Шундоқ бизни уйимиздан сал нарироқда маиший техника сотадиган дўкон бор. Ўша ердан кир ювиш машинаси, чанг ютгич, газ печи, тикув машинаси, ... Шуларни ҳаммасини сотиб олсангиз, ҳамма ишларингиз осон битади! – дермиш.

Коллежда дарс жараёни:
— Эшматов, нега вазифани бажармадинг?
— Мен Ёшлар Иттифоқи билан тадбир қиляпмиз. Тайёргарликда эдим. Тавсия қилишса, талаба бўламан.
— Тушунарли, ўтир! Тошматова, вазифани бажардингми?
— Нашриётга боргандим. Шеърий китобим чиқяпти. Зулфиячиларга имтиёз бор экан. Худо хоҳласа, талаба бўламан.
— Яхши, ўтир. Ҳа Абдурайим, кеч қолибсан!? Вазифаниям бажармагандирсан?
— Энди дарс қилишим шарт эмас. Дадам ҳарбий. Деярли талабаман.
— Кир, жойинга ўтир. Солиев?
— Устоз, аввал ҳам айтганман. Коллежни битириб олсам, дадам билан Россияга кетаман.
— Сен-чи?
— Устоз мен IELTS ўқияпман.
— Ҳеч ким вазифани бажармадими?
—Устоз, талаба бўлишга жой қолмади. Сиз ҳам дарс ўтиб овора бўлманг, қийналманг деймиз...
— Келишдик, шовқин қилмай ўтиринглар. Комиссия келаркан. Мана бу ҳужжатларни тўлдириб қўяй...

— Дўстим, нима замонларга қолдик?!
— Тинчликми, нима бўлди?
— Пластик карточкамдаги ойлик маошимни нақд пул қилиш учун банкоматга боргандим.
— Хўш?
— Ўзи 1 миллион маош оламан. Банкомат эса яна минг сўм сўраяпти.

Яқин дўст бўлган иккита бой учрашиб, суҳбатлашиб қолибди:
— Шу дангаса ўғлимни ишга олсанг дегандим...
— Муаммо эмас! Эртага келаверсин. 1-2 соат офисда, компьютер ўйин ўйнаб кетади. Маоши 5 миллион бўлади.
— Дўстим, мен уни ростан ҳам ишлашини хоҳлайман.
— Майли, ярим кунга келақолсин. Интернетда янгиликларни ўқиб, қаҳва ичиб кетади. Ойига - 2 миллион, бўладими?
— Ҳа, йўқ... У камида 10 соатлаб ишлаши керак. Маошини 700 мингдан оширмайсан...
— Э, бунақаси кетмайди! Ўғлингга айт, ёнимга институт дипломи билан келсин!