Дода латифалар

Ҳар куни ўрмонда айиқ қуённи тутволиб дўппослар экан. Хуллас, жонидан тўйиб кетган қуён шерни олдига бориб, айиқни қилмишларидан шикоят қилибди. Шунда шер фармон чиқазибди. Унга кўра айиқ қуённи урмаслиги тўғрисида тилхат ёзиб бериши керак экан. Эртаси куни айиқ қуённи ургани келаётса, қуён фармонни кўрсатибди. Шунда айиқ:
— Бугун ҳам уриб олай. Эртага урмаслик ҳақида тилхат ёзиб бераман, - дебди. Эртасига яна урибди ва индинга урмаслик ҳақида тилхат ёзиб берибди.
Бир ҳафта ўтгандан кейин шер қуённи кўриб қолиб:
— Айиқ урмаяптими энди? - деб сўрабди.
Қуён:
— Эҳ, уриши ўша-ўша. Фақат қоғоз кўпайиб кетди, - дермиш.

Кичкина пашша учиб кетаётса, йўлидан фил чиқиб қолибди.
Пашша:
— Қочасанми ёки уриб ўтайми? – деса, фил:
— Майли, ўтган сафардагидек чалиб ўтиб кетақол, - дебди.

Набира бобосидан сўрабди:
— Буважон, ротация нима дегани?
Бобоси, — Ҳозир тушунтираман, - дебди-ю, бир дарахтнинг тагига бориб уни қаттиқ урибди.
Дарахтда ўтирган барча қушлар ҳавога учибди-да, яна қайтиб бошқа шохларга қўниб олишибди.
Шунда бобоси:
— Кўрдингми набирагинам? Ҳудди ўша қушлар, фақат ўтирган жойи ўзгарди холос!
Бошқа ҳеч нима ўзгармади... Ротация ҳам шунга ўхшайди набирагинам, - деган экан.

Қўшни аёлнинг “Эримдан кўра ўғлимни кўпроқ яхши кўраман!” деган гапини эшитиб энсам қотади...
Иши чиқиб қолса, ўғлини етаклаб чиқиб, “Қараб туринг” деб ташлаб кетади-ю, эрини ташлаб кетолмайди.

Кичкина болакай ойисига дебди:
— Ойижон, мен ўзимни йўқотиб қўйдим...
Онаси дебди:
— Мен эса сени кир ювиш машинасини ичида кўргандим.

Учрашувга чиқган йигит ва қиз суҳбати:
Йигит:
— Кўпроқ уйда нималар билан бандсиз?
Қиз:
— Шу..., деярли ошхонадан чиқмайман.
Йигит:
— О-о! Овқат тайёрлашни ёқтирасизми?
Қиз:
— Йўғ-е, ейишни!

Телефонимдаги будильник соатини эрталабки 6:00га тўғрилаб қўйдим.
Лекин ўзим 5:55 да уйғониб, будилникни ўчираман. Чунки унга “Уммон”ни ашуласини қўйганман...

Ўрмоннинг подшоҳи бўлган шер узоқ сафарга отланибди.
— Ким баланд қояга чиқиб пастга сакраса-ю, тирик қолса ўша ҳайвон мени ўрнимга шоҳ бўлиб туради, - дебди.
Бирорта ҳайвон қоядан сакрай олмабди.
Бир вақт қоянинг баланд жойидан “гуп” этиб пастга бўри тушибди-ю, тирик қолибди.
— Сен жуда мард экансан! Энди мени ўрнимга шоҳ бўласан, - дебди шер.
Бўри бўлса:
— Шошмай туринг! Аввал мени қоядан итариб юборган қуённи топиб, адабини бериб келай... – дермиш.

Бир одам радиога телефон қилибди:
— Алло, бу радиоми?
— Ҳа, радио!
— Саломларингиз бўлса марҳамат йўлланг.
— Мени бир илтимосим бор эди. Ҳовлимдаги супада майизлар бор. Уларни қуёшда қуритяпман. Радиони супамга қўйиб бозорга кетсам, келгунимча ҳар замонда қушларга “кишт-кишт” деб тура оласизларми...?!

Совчилар:
— Ўғлимизни бир айби бор. Дудуқланади.
Қизни онаси:
— Ҳар доимми?
Совчилар:
— Йўқ, фақат гапирганда.