Дода латифалар

Икки талаба ётоқхонада ўтириб бир бирларига савол беришди:
— Оғайни сен пайпоғийни қачон ювасан?
— Мен пайпоғимни ерга қўяман, агар у ерда тик турса, демак ювиш зарур...
— Сенчи?
— Мен пайпоғимни шипга қаратиб отаман, агар у ёпишиб қолса, унда ювиш зарур.

Автомобилга ёнилғи қуйиш шохобчасида:
— Сизни огоҳлантириб қўяй, бугундан бензиннинг нархи ошди.
— Яхши, менга кечаги бензиндан эллик литр қуйинг.

Дўстим сени хотининг ҳам ёқтирган ишларинга қаршилик қиладими?
— Йўқ, қайта хурсанд бўлади!
— Ҳа нима иш қиласан?
— Овқат қиламан, сигир соғаман, чой дамлайман.

Подшо эрталаб овга борар эди, рўпарасидан Афанди чиқиб қолди. Афандининг кўриниши анча ҳунук бўлганидан, подшо ходимларига буюрди:
— Овнинг бошидан шундай бадбашара одам учради, бугун ов юришмайди, олиб бор зиндонга сол буни, ҳали овдан қайтганда гаплашаман бу билан!
Олиб бориб Афандини зиндонга ташладилар. Аммо шу куни подшонинг ови жуда яхши юришди. подшо овдан қайтгач, Афандини чақиртириб деди:
— Агар бугун овим юришмаганда, сени ўлдирар эдим, бахтинг бор экан.
— Бир савол сўрасам майлими?—деди Афанди.
— Сўра!
— «Бахтсизлик келтиради, овим юришмайди» деб мени эрталаб қаматдингиз, аксинча, овингиз юришиб кетди. Мен ҳам бола-чақамнинг шу бугунги тирикчилиги учун бир парча нон топгани чиққан эдим, кечгача зиндонда ётиб, тирикчиликдан қолдим, бола-чақамнинг ҳоли нима кечганини билмайман. Қани, айтинг-чи, иккаламиздан қайси биримиз бахтсизлик келтирар эканмиз?

Подшо бир куни ийиб кетиб, Афандидан сўради:
Афанди, бугун вақтим чоғ, сенга бирор нарса совға қилгим келяпти. Нима берсам экан, а?
— Химматни ўзларига берсин, шоҳим,— деди Афанди,—қандай нарса берсангиз ҳам менга шаҳар бергандек бўласиз.
— Яхши,— деди подшо,— мен санайман, сен маъқул бўлганини ўзинг танла: юз тилла пул, тўпичоқ от, бир сурув қўй, яхши боғ. Қайси бири маъқул?
—Агар улуғ шоҳим илтифот қилсалар, юз тиллани чўнтагимга солиб, отга миниб, бир сурув бўрдоқи қўйни боққа ҳайдаб кириб борсам. Сизнинг олий химмат Хотамтойлигингизга бутун шаҳар қойил қолар эди - дермиш.
— Иштаҳанг карнайку, борди-ю, ҳеч нарса бермасамчи?
— Нима ҳам дердим,— маъюс жавоб берди Афанди, — унда ўзингизнинг подшо эканлигингизни исбот қилган бўласиз.

Ўрмонда шер ўғлини уйлантирибди. Ҳамма ҳайвонларни тўйга айтибди, фақат қуённи этмабди: қуён алкаш бўлса, кеса барибир тўйни файзини бузади кеганидан фойда йўқ деб, қуёни айтмабди. Тўйида ҳамма ҳайвонлар ўйнаётган экан қуён бостириб кириб:
— Ҳой, шер сен мени тўйинга чақирмадинг-а ҳозир разбор қиламиз, деса
Шер тулкига:
— Бор чиқиб ҳал қивор, дебди.
Тулки кўчага чиқиб кетибди. Тарс-турс бўлиб бир оздан кегин қуён қайтиб кирибди:
— Шуми зўринг? Яна борми, дебди.
Шер тўнғизга ишора қилибди. Тўнғиз ҳам чиқиши билан тарс-турс бўлиб яна қуён қайтиб кирибди:
— Яна зўринг борми, деса
Шер бўрига қараб:
— Бор ҳал кивор, дебди.
Бўри кўчага чиқиб кетибди, яна тарс-турс бўлиб, бўри қайтиб кирибди. Ҳамма жойи қон, оёғида зурга турармуш. Шер нима бўлди, деса.
Бўри зўрға бошини кўтариб:
— Аҳмоқ айиқни ҳам айтмапсан-ку, дермиш

Шифохонага келган беморга шифокор дебди:
— Уч маҳал ичсангиз "отдек" бўлиб кетасиз...
Бемор:
— Майли. Лекин дорини номини айтмадингиз-ку?! - деса, шифокор:
— Дорини нима алоқаси бор бу ерда?! - деган экан.

Уй телефонига қўнғироқ бўлибди. Гўшакни ўғли кўтарибди:
— Алло, ким бу?
— Мен адангман. Қаердасан?

— Бувим айтдилар, ёмғир ёғиб, кунлар совиб кетаркан...
— Бувинг кўп телевизор кўрадиларми?
— Йўқ...
— Унда қаердан билдилар?
— Тиззалари оғришидан!