Дода латифалар

Кўп қаватли уйлардан бирида яшовчи бир одамни уйини таракан босиб кетибди. Ҳалиги одамни жонига тегиб кетибди, шунда у булар ҳам гапни тушунар дептида уларга шундай депти:
— Бошқа домдаги тараканлар сизларни роса ёмонлади улар сизлар билан урушамиз ҳам деди.
Шунда тараканлар ҳудди гап тушунгандай. Бир саф бўлиб чиқиб кетишибди. одам ҳам ҳурсанд бўлиб шукур қутилдим деб уйқуга кетибди. Эрталаб уйқудан туриб қараса, уйга олдинги тараканлар
кўпайиб қайтиб келибди. Одам ҳам ҳайрон бўлиб уларга урушмайлами, деса:
Тараканлардан бири чиқиб:
— Э, улар қўрқоқ экан биз уларни асрликга олиб келдик, дебди.
Шунда одамни жаҳли чиқиб қани ҳамманг йўқол деб бақирибди.
Тараканлар секин чиқиб кета бошлабди. Оҳирида бир таракан ҳассага таяниб ҳар 2 қадамда одамга қараб чиқиб кетаётса.
Одамга қизиқ туюлиб кулибди. Шунда ҳалиги таракан олдиндагиларга қараб:
— Ҳой, қайтинглар ҳазиллашибди дебди

Подшо бир куни Афандидан сўради:
— Афанди, менинг қадр-қимматим қанча бўлар экан?
Афанди ўйланиб туриб жавоб берди:
— Қадр-қимматингиз юз тилладан ошмайди. Подшонинг аччиғи келиб, ғазаб билан қичқирди:
— Нега менинг қадр-қимматимни бунчалик пастга урасан, белимдаги камаримнинг ўзи юз тилла-ку!
— Ўзингизни босинг, Подшо,— деди Афанди,— шунинг учун юз тилла дедим-да. Агар белингиздаги камар бўлмаса, ўзингиз бир чақага ҳам арзимайсиз.

Бир болакай бувисига конфет берибди. Бувиси конфетни шимиб ўтирса, болакай:
— Буви конфет мазалими, - дебди.
Бувиси:
— Ҳа, болам мазали экан.
Болакай:
— Унда нимага олапар шиммай ташлади.

Айтингчи эрингиз қизларни изидан гап отиб юришига қандай қарайсиз?
— Итим ҳам машиналарни орқасидан югуради, етиб олиб, рулга ўтириб миниб кетмайди-ю.

Афанди бир ашулачининг овозини ҳеч ёқтирмас, у қаерда ашула айтса, секин туриб кетар эди. Бир куни Афанди кўчада кетаётса, ўша ашулачи бир бола билан келаётган экан. Афанди сўради:
— Бу бола кимингиз бўлади?
— Ўғлим,— деди ашулачи.
Афанди пешонасига уриб деди:
— Биз-ку, майли эди-я, энди бола-чақаларимизнинг ҳам шўри қурир экан-да!

Боксчини суд қилишмоқда. Судья:
— Айбланувчи, нега рафиқангизнинг жағини синдирдингиз?
— Биласизми, жаноб судья, мусобақадан чарчаб уйга келдим, хотиним олдимга овқат келтириб қўйди-да, ўзи рўпарамга ўтириб олиб, қўлларини силкитганча гапираверди-гапираверди, қўлларини у ёқдан-бу ёққа силкитиб, гапираверди-гапираверди... Сўнг тўсатдан очилиб қолди!

Афанди саватдай саллани ўраб кўчада борар эди, йўлда бир киши унинг йўлини тўсиб, илтимос қилди:
— Тақсир, шу хатни ўқиб берсангиз?
— Мен ўқишни билмайман,— деди Афанди. У одам ҳайрон бўлиб сўради:
— Бошингизда шундай катта салла билан хат ўқишни билмайсизми?
Афанди бошидан салласини олиб, унинг бошига кийдирар экан, айтди:
— Гап саллада бўлса ол, ўзинг ўқи!

— Хотин, йигит-қиз, чол-кампир, ота-она бу қўшма сўзларда эркаклар биринчи айтиладику, нимага "КЕЛИН КУЁВ" деган сўзда аёллар биринчи айтилади???

Стоматолог хузурида.
— Доктор, шунақанги қўрқяпман-ки, ҳатто билмаяпман, тиш олдириш қўрқинчликми ёки бола туғиш!!!???
— Гўзал қиз тезроқ ҳал этинг, креслони шунга қараб жойлаштираман!

Бир маҳмадона йигит худойи вақтида ҳукумат сиёсати тўғрисидаги бўлмағур гаплари-ю, халқаро аҳвол ҳақидаги нодонларча сафсаталари билан ўтирганларнинг миясини қотириб юборибди. Шунда бир мўйсафид қария ундан сўрабди:
— Кечирасиз ўғлим. Бир саволим бор эди?
— Марҳамат, — дебди йигит.
— Қўй ҳам, сигир ҳам бир хил ем-хашак ейди-ку, нега уларнинг ахлати ҳар хил?
Йигит ўйланиб қолиб:
— ....Билмадим,— дебди.
— Б...қни ҳам фарқига бормайсиз-у, сиёсатга аралашиб нима қиласиз, бўтам..?!, — дебди чол.