Дода латифалар

Бир киши денгиздан тилла балиқ тутиб олибди. Балиқ тилга кириб:
— Мени қўйиб юборсанг, учта тилагингни амалга ошираман!, - дебди.
— Розиман. Фақат битта шартим бор! Менга нима берсанг, қайнонамга уч баравар кўпроқ берасан, - дебди ҳалиги одам. Балиқ ҳам шу шартга кўнибди.
— Менга битта машина, қайнонамга эса учта машина бер. Менга битта далаҳовли бер, қайнонамга — учта. Учинчи тилагим: менга кичкинагина юрак хуружи, қайнонамга ...

Ахлат ташийдиган машина орқасидан ҳайҳайлаб югуриб кетаётган дўстини кўрган ўртоғи деди:
— Нима, машина билан кимўзарга югуряпсанми, дўстим?
— Йўқ, - деди дўсти ҳаллослаб, - хотиним эски пайпоғимни ахлатга ташлаб юборибди. Ичида хотинимдан беркитган пулларим бор эди.

Икки аёл қамоқхонанинг бир хонасида уч йил ўтиришибди. Жазо муддати тугаб, озодликка чиқаришса, қамоқхона дарвозаси олдида яна ярим соат гаплашиб туришган экан.

Кўчадан қайтган ўғлидан онаси сўради:
—Ўғлим коптогинг қани?
—Бир қизчага бердим, бироз ўйнаб қайтариб бераркан. Ёнида бобоси ҳам боракан,- деди ўғли.
Онаси ўғлининг сахийлигидан қувониб турса, эшик тақиллаб, коптокни олган қизалок ва бобоси қўлида шоколад билан кириб келишибди.
Болакай коптоги ва шоколадни олиб, чўнтагидаги уяли телефонни қизчанинг бобосига қайтариб берибди.

Она қизини уришаяпти:
— Ман санга кечаси кўчада юришга рухсат бермийман. Биласанми сан энди 17 га кирдинг, ман сани ёшингда...
— Билама-а-н ойи, биламан. Сиз мани ёшимда уйда ўтиргансиз, чунки у пайтда ман 5 ойлик чақалоқ бўлганман.

Афанди боғида ўтин қилиб, кечқурун болтасини елкасига ташлаб кетаётган эди, йўлда бир ҳовлидан ит чиқиб, Афандига ташланди. Афанди болта билан итни чопиб ўлдирди. Итнинг эгаси чиқиб Афандини тутди:
— Ит сизни талаган экан, болтанинг сопи билан уриб ҳайдасангиз ҳам бўлар эди-ку!
— Ит думи билан қопса, болтанинг сопи билан урар эдим, бети билан қопгандан кейин, мен ҳам болтанинг бети билан чопдим-да! Ўзидан кўрсин!

— Ҳамма нарсани ташладим, ичишниям, чекишни ҳам, хотинимни ҳам!
— Хотинингни нимага ташладинг?
— У бундай бахтга лойиқ эмасди.

Афандининг кўзи хира бўлиб қолган эди, одамлар унга кўпроқ ёнғоқ ейишни маслаҳат беришди. Афанди бозордан ярим қадоқ ёнғоқ олиб, аста чиқиб кетаётган эди, рўпарасидан бир бола чиқиб салом берди. Афанди алик олиб, болага битта ёнғоқ берди-да, севиниб деди:
— Салом берган болаларни жуда яхши кўраман. Қани энди, бошқа болалар ҳам сенга ўхшаш салом беришни билишса!
Бола нарироққа бориб ингичка овозда салом берди, Афанди яна ёнғоқ узатди, кўчанинг ўртасига етмасданоқ бола йўғон товушда салом бериб, яна бир ёнғоқ олди, тор кўчага бурилмасдан хириллаган товуш билан салом берган эди, Афанди билиб қолиб:
— Саломни ёнғоққа алишиб еб, томоғинг оғриган шекилли, товушинг чиқмаётибди, ёнғоқ ема!— деди.

Бозорга нон олгани тушувдим, нон сотаётган қизларнинг гапларидан ҳайратга тушиб қолдим. — Ока, келинг, маники юмшоқ, вой, келин, маники сутлик, маники думалоқ, келинг маники катта... кейин яна бири, — ишонмасангиз ушлаб кўринг дейди.

Пессимист қоронғу туннелни кўрди.
Оптимист туннелни ва узоқдаги нурни кўрди.
Реалист туннелни, нурни ва яқинлашиб келаётган поездни кўрди.
Машинист эса рельсда ўтирган уч аҳмоқни кўрди.